Pijnstillers

Er bestaan in het leven veel verschillende soorten pijn. Voor sommige soorten pijn bestaan er pijnstillers. Voor andere niet. Dacht ik…

Het nieuwe jaar is in ons gezin met meer pijn begonnen dan we hadden verwacht. We verwachtten vooral veel blijdschap en plezier: er zou een derde kindje komen! Maar op de eerste termijnecho begin januari bleek ons nu al zo geliefde kindje al 5 weken te zijn gestopt met groeien. Wat een intense pijn…

In de weken die volgden, hoopten we dat de miskraam spontaan zou komen. Dat leek na ruim 2 weken het geval, ik kreeg er helaas ook meteen een pittige griep bij, die me een week plat legde. Gek, hoe je in zo’n week vooral de fysieke pijn voelt en de emoties maar even ‘parkeert’. Eén voordeel: voor fysieke pijn heb je uitstekende pijnstillers.

De teleurstelling was groot toen ik enkele weken later hoorde dat ik de miskraam nog helemáál niet had gehad: alles zat nog waar het al lang niet meer hoorde te zitten… Een verwijzing naar het ziekenhuis volgde, waar ik medicatie kreeg om de miskraam op te wekken. Er werd me veel pijn en ellende voorspeld. Vandaar de toegift bovenop alle voorgeschreven medicatie: een strip met 5 paracetamolletjes… (Lief ziekenhuis: de pijn was nét iets groter)

En dan nog de klap op de vuurpijl. De medicatie deed netjes zijn werk, maar door groot bloedverlies bij de miskraam lig ik al een week op bed. Elke inspanning resulteert in koorts en heftige hoofdpijn. De kinderen hebben vakantie en ik kan helemaal NIKS met ze doen. Dat doet pijn. Bij mij, bij de kinderen en misschien nog wel het meest bij Timon die zich een slag in de rondte werkt om alles te regelen…

In deze toestand is zelfs het typen van deze blog niet zonder risico. Toch doe ik het. Niet omdat ik graag zielig wil worden gevonden (ok, ik geef het toe, dat vind ik ook fijn…). Ik schrijf deze blog omdat ik in deze pijnlijke weken bijzonder waardevolle pijnstillers heb ontdekt. Want uiteindelijk waren het niet de 5 paracetamolletjes van het ziekenhuis die me door de pijn van de afgelopen weken heen hebben geholpen.

Toen ik de dag na “DE echo” wakker werd, kon ik me niet voorstellen hoe ik de dag door zou moeten komen. Het liefst was ik niet opgestaan en in bed blijven liggen huilen. Maar ik wist dat ik moest, alleen al voor de kinderen (cliché, maar waar!). En wat een bijzondere gewaarwording was het die dag (en de dagen erna), om dwars door al mijn heftige emoties te ervaren hoe rijk, gelukkig en gezegend ik ben met een geweldige man en twee prachtige, gezonde kinderen.

Wat heb ik me in de “griep-met-het-leek-net-een-miskraam-week” positief verbaasd over de bereidheid van buren, school-ouders en familieleden om onze kinderen thuis te brengen, mee naar zwemles te nemen, bij hen te laten spelen, ga maar door. Om over maaltijden, kaartjes, bloemetjes en verwenpakketjes nog maar te zwijgen…

Wat kwamen er veel appjes, belletjes en omhelzingen toen er de teleurstelling was dat de miskraam tóch nog moest komen. Wat is er veel voor ons gebeden.

En nu ik wéér plat lig, voelde ik eerst wel wat terughoudendheid. Want ik had een paar weken geleden al ieders agenda overhoop gegooid om voor mij en mijn kinderen te zorgen. Dat kon ik nu niet nóg een keer vragen, toch? Die gedachte zat gelukkig alleen in mijn hoofd. Ik hoefde niet eens om hulp te vragen, de hulp wás er gewoon toen we het nodig hadden. Inclusief een nieuwe golf bloemen (de oude waren net dood) en verrassingspakketten (de chocola was nog niet eens op!).

Met het stripje van 5 paracetamolletjes had ik het nooit gered. Het was zacht gezegd ‘onvoldoende’. Er was meer nodig om de fysieke pijn te stillen. En de emotionele pijn… Tja, het verdriet en de emotie verdwijnen niet zomaar. Maar al de liefde in de afgelopen weken was enorm overvloedig en maakt de pijn wel stiller…