Paasontbijt

Vandaag is het eindelijk zover: het paasontbijt!! Een hoogtepunt voor de kinderen. In hun pyjama naar school! En dan op school ontbijten. Helemaal geweldig. Zelf heb ik ook goede herinneringen aan de krentenbollen, de matzes-met-bruine-suiker en de groen-gekookte-eieren die op een bordje lagen te wachten als je de school binnenkwam. Op de school van mijn kinderen komen we er dit jaar echter niet zo makkelijk vanaf.

Al 2 weken van tevoren krijgen we een uitgebreide instructiemail en een menukaart mee naar huis. Na de mail en de brief drie keer gelezen te hebben, begin ik het langzaam te begrijpen. Ieder maakt thuis een paasontbijt voor een ander en neemt dat in een versierde schoenendoos mee naar school. De menu-wensen van je ‘lootje’ krijg je mee op de menukaart. Een menukaart met uitgebreide keuzemogelijkheden, zoals wit brood, bruin brood, krentenbollen, croissants, halal vleeswaren, een gekookt ei, wel/niet boter, enz. Om over allergieën nog maar te zwijgen.

Nadat ik mijn ergste verbazing te boven ben, grijp ik naar Google. Zijn wij de eerste in het land met dit omslachtige idee? Nee, zeker niet. We lijken eerder de laatste om deze traditie te introduceren. Al zijn de meningen over het concept verdeeld. Ik lees reacties over teleurgestelde kinderen, ontbrekende dozen, allergie-missers, dozen vol snoep, enz. En ja, nu begint de twijfel bij mij ook toe te slaan. Hoe mooi moet de doos worden? En moet er iets van snoep bij? Ik twijfel of ik het zal navragen. Maar nee, kom op, het is een ontbijt! En de school wil tegenwoordig alleen nog maar gezonde traktaties. Dus besluit ik niet te twijfelen en vast te houden aan mijn gezonde (!) verstand.

Als we naar de schoenenwinkel gaan voor lege dozen, ligt er al een hele stapel klaar. “Voor het paasontbijt hè?!” zegt de verkoopster glunderend. Ook hier dus al een traditie… Misschien moet ik proberen wat enthousiaster te worden. En laat ik het van de positieve kant bekijken: als thuisblijfmoeder heb ik zeeën van tijd om dit met mijn kinderen tot een goed einde te brengen. We kopen samen wat paas-versiersels en gaan enthousiast aan de slag. Levi wil zijn doos verven met gekleurde strepen. Ik had zelf een ander idee, maar kom op, het is een project voor kinderen onderling, toch? Dus verft hij een prachtige doos en versieren we ‘m samen met nog wat extra paasdetails. Ook Jaël heeft vol overgave haar doos versierd met ingekleurde paastekeningen. Twee meesterwerkjes van een 4-jarige en een 6-jarige.

Met gevulde dozen en lege magen gaan we op pad naar school. Overal zie je ouders en kinderen met dozen aankomen. Ik voel nu toch eindelijk wat enthousiasme komen. Misschien is het al met al best een leuk idee… Al krijg ik lichte kriebels als ik wel héél perfecte kunstwerkjes zie aankomen in de handen van diverse kleuters. Had ik de dozen zélf moeten versieren?!

Als we aankomen in de klas van Jaël is daar een ingehouden ruzie gaande tussen de juf en een moeder. Moeder staat met een prachtige doos in haar handen en wil weten of haar dochter net zo’n mooie doos terugkrijgt. Of heeft misschien al gezien dat de doos voor haar dochter niet aan haar standaard voldoet. Juf wil de discussie niet aangaan. Moeder kiest paaseieren voor haar geld en neemt de doos mee terug naar huis. Ik sta perplex. Stamelend vraag ik aan de juf of ik thuis snel een extra doos zal gaan regelen. Maar dat hoeft niet. Deze superjuf heeft al extra dozen geregeld. Voor het geval een kind ziek is. Of voor het geval een moeder dwarsligt.

Gedesillusioneerd loop ik richting de uitgang. Ik werp nog een snelle blik in de klas van Levi. Ik zie uitgelaten kinderen met dozen vol paaseitjes en chocoladehazen. Het meisje dat de doos van Levi heeft gekregen, kijkt rustig in haar doos en kijkt dan stil de klas rond. Zie ik teleurstelling op haar gezicht? Of is het alleen mijn kwetsbare moederhart dat extra hard klopt? Sorry meid, dat ik er geen chocola in heb gestopt. Reken het mijn kind niet aan. Volgend jaar doe ik het beter. Of vraag ik de school om een extra A4’tje met aanvullende spelregels voor onzekere moeders…