Ochtendritueel

In ons gezin is er maar weinig stressvoller dan de ochtendspits. Voor alle duidelijkheid: dan bedoel ik niet de files op de A10, de A4 of de A1 -die vast ook heel stressvol zijn-, maar gewoon het moment tussen opstaan en naar school gaan. En ik weet dat we niet de enige zijn. Niet voor niets kun je in elk opvoedboek en op elk opvoedforum massa’s tips en strategieën vinden om van de ochtendspits een gesmeerd ochtendritueel te maken.

Als pedagoog en perfecte thuisblijfmoeder heb ik al deze hulpmiddelen natuurlijk eigenlijk niet nodig. Ze zitten me in het bloed… Nou ja, dat zou ik willen… In de praktijk heb ik helaas vaak last van pedagogische bloedarmoede. Oh ja, er is in huize Sies zeker sprake van een vast ochtendritueel. Maar niet één voor in de boekjes…

De voorbereidingen zijn allemaal nog voorbeeldig. De avond van tevoren leg ik samen met de kinderen de kleren klaar. Ook de afspraken voor de volgende ochtend zijn glashelder en kunnen de kinderen uit hun hoofd opdreunen:

Stap 1: aankleden (om 7 uur). Regel: we zijn vriendelijk voor elkaar (want dat is voor sommige mensen heel moeilijk met een lege maag!).
Stap 2: eten en drinken. Regel: we blijven aan tafel zitten tot ons bord en glas leeg zijn (want dat is voor iedereen heel moeilijk).
Stap 3: tanden poetsen, haren kammen, gezicht wassen. Regel: we blijven bij mama (want wat is er frustrerender voor een moeder dan met je handen vol gel staan, terwijl het doelwit door de kamer rent?).
Stap 4: jassen aan en gaan met de banaan! Regel: we helpen elkaar (deze regel stamt nog uit de tijd dat Jaël als eigenwijze peuter alles zelf wilde doen, maar ik dat gezien haar tempo niet kon tolereren op momenten van hoge tijdsdruk).

Ik kan het niet nalaten om je er even op te attenderen dat alle vier de regels positief zijn geformuleerd!  En dat we deze regels er vorig jaar in hebben geramd met een zeer stimulerend stickersysteem (met uiteindelijke beloning een IKEA-ontbijtje). Echt, ik ben zó pedagogisch verantwoord! En toch… Toch ziet onze gemiddelde ochtend er als volgt uit:

Om 7u sta ik vaak nog nét onder de douche. De kinderen zien aan hun lampje dat ze er uit mogen en klimmen bij elkaar in bed. Aankleden? Ho maar… Lekker spelen! Ja, inderdaad, ze houden zich eigenlijk wel aan de regel ‘we zijn vriendelijk voor elkaar’, maar het duurt daarna vaak een eeuwigheid voordat ze zich alsnog gaan aankleden. Eenmaal aan tafel voeren Levi en Jaël ieder de helft van stap 2 uit: Levi eet al rennend door de kamer zijn bord leeg, Jaël blijft keurig zitten, maar is om 8 uur nóg niet klaar. Inmiddels is mijn inwendige stress-stemmetje al enige tijd aan het schreeuwen: “we komen te laat, we komen te laat!” Zo ergens tussen stap 2 en stap 3 lukt het me niet langer om het stemmetje inwendig te houden en begin ik de kinderen op te jutten. Stap 3 en stap 4 zijn daarmee bij voorbaat gedoemd om te mislukken, want hoe kun je stil blijven staan voor de gel, als je een stressende, gillende moeder om je heen hebt rennen?

Ik heb het echt wel eens geprobeerd: (nog) eerder opstaan! Want dan heb je meer tijd. Dat is een feit. En dan zou je die 4 stappen rustig kunnen uitvoeren. Dat is de theorie. Maar het werkt nooit bij mij. Dat is de praktijk.

Tot vandaag!

Vandaag was alles anders. Na 2 weken vakantie was het voor de kinderen weer verfrissend en nieuw om het stappenplan te volgen. Heerlijk, even geen filmpje kijken, maar gewoon meteen een fatsoenlijk ontbijt. Na 2 weken vakantie was ik -ondanks ál die geweldige activiteiten die ik met de kinderen heb ondernomen- enigszins uitgerust en energiek. Of was het gewoon de opwinding over een rustige dag voor mezelf, met tijd om te bloggen? Vandaag was ik om 6.55u klaar met douchen. Vandaag zaten we om 7.15u aangekleed aan tafel. Vandaag hadden we om 7.43u onze borden en glazen leeg. Vandaag waren om 8.03u de haren gekamd en de tanden gepoetst. (He bah, ik realiseer me nu dat ik de gezichten niet heb gewassen…) Vandaag zaten we om 8.10u op de fiets. Precies op tijd voor ons ultieme, nog nooit gehaalde doel: voor een nog dichte schooldeur staan.

Wat een teleurstelling… We waren niet de enige uitgeruste, energieke personen deze dag. De conciërge had blijkbaar óók zin in deze dag en had de deur al vóór 8.15u opengedaan… Morgen tóch iets eerder opstaan!