De Grote Test

Het is 5 weken en 5 dagen geleden dat ik voor het laatst ongesteld was. Ik heb geprobeerd om het niet bij te houden. Om niet te tellen. En niet te rekenen. Maar ik kan er al een paar dagen niet langer omheen. Volgens mij ben ik zwanger…

Het idee verwart me. Ik weet niet goed wat ik moet denken. Ik weet niet wat ik moet doen. En ik weet al helemaal niet wat ik moet voelen. Zeven maanden geleden had ik op dit moment al lang een test gedaan. Na exact 5 weken wisten we waar we al zo lang op hoopten: er zou een derde kindje komen! Ik weet nog zo goed wat ik tóen dacht. Wat ik deed. Wat ik voelde… De blijdschap. De euforie. De verraste gezichten van de kinderen. Zo heerlijk. Maar nu… Nu weet ik het even niet meer.

Ja natuurlijk, ik moet een zwangerschapstest doen. Maar alleen al bij het idee springen de tranen me in de ogen. Ik ben niet eens echt bang voor een negatieve uitslag. Maar zónder een glasharde positieve test kan ik het idee dat ik weer zwanger ben nog een beetje wegstoppen. Er een beetje omheen lopen.

Ik ben zo bang dat ik heel hard zal gaan huilen als straks dat streepje zichtbaar wordt. O nee, niet omdat ik niet zwanger wil zijn. Dat wil ik ontzettend graag. Ik ben bang dat ik moet huilen om het kindje dat er al bijna had kunnen zijn. Maar dat niet verder is gegroeid. En ik ben bang voor het streepje, dat me de zekerheid geeft van die afschuwelijke onzekerheid. Die onzekerheid of dat streepje op de test het begin is van een sprookje of een drama.

Die onzekerheid heb ik bij eerdere zwangerschappen niet gevoeld. Ik ben drie keer zó onbevangen zwanger geweest. Zonder enige angst. Maar sinds dat moment in de echo-kamer, met dat afschuwelijk zwarte beeld van een groeiende baarmoeder en een niet-groeiend-kindje, weet ik dat het ook anders kan. En kan ik niet meer onbevangen zijn. Als ik nú echt zwanger blijk te zijn, durf ik niet elke week op zo’n zwangerschapsforum te gaan kijken hoe ver mijn kindje al is gegroeid. Want misschien is het wel helemaal niet gegroeid. Als ik nu zwanger ben, hoop ik dat ik al met 8 weken een echo krijg. Voor meer zekerheid. Al zal ik pas écht gerust zijn bij een goede 12-weken echo. Of misschien wel pas met 20 weken… Als ik nú zwanger ben, durf ik het niet meteen aan onze kinderen te vertellen. Ik ben te bang dat ik ze later wéér moet teleurstellen.

En toch… Toch zou ik het liefst wél onbevangen zijn. Een nieuwe zwangerschap op dezelfde manier beleven als vóór de miskraam. En terwijl ik nadenk over mijn angst, mijn onzekerheid, mijn pijn en mijn verdriet, dringt langzaam tot mij door dat ik hierin een keuze heb. Door nog maar geen test te doen, hoef ik mijn verdriet misschien iets minder hard te voelen, maar voel ik de blijdschap óók minder. Door het goede nieuws stil te houden voor de kinderen, bescherm ik hen misschien voor een teleurstelling, maar ontneem ik hen óók de mogelijkheid om nieuw vertrouwen te krijgen. Door te wachten op de zekerheid die ik zal krijgen ná een goede 8-weken-echo (én een 12-weken-echo én een 20-weken-echo én…), ontneem ik ook mezelf de kans om weer dieper te gaan vertrouwen. Nee, geen vertrouwen in mijn eigen lijf. Of in de statistieken de me veel kans geven op een gezonde zwangerschap. Ik ontneem mezelf de kans om weer dieper te gaan vertrouwen op God. De God die zo veel van mij houdt. En zo goed voor mij zorgt. Oók toen het mis ging.

Het wordt tijd om los te komen van mijn angst. Het wordt tijd voor De Grote Test. De vertrouwenstest. Ik wil opnieuw gaan leven in vertrouwen, hoe moeilijk ik dat ook vind! Het wordt hoogste tijd om een zwangerschapstest te gaan doen. Om het verdriet te voelen om wat er nooit zal zijn. Maar vooral… de blijdschap te voelen om wat komen gaat!

 

Deze blog schreef ik 6 weken geleden. Iets te vroeg voor publicatie op het wereldwijde web 🙂 Maar ik heb de test gedaan! Hij was positief! En ik heb heel hard gehuild… We hebben onze kinderen en familie en goede vrienden héél blij gemaakt met het goede nieuws en werden -dwars door onze eigen onzekerheid heen- zó blij van hun blijdschap. We hebben grote spanning gevoeld bij de echo met 8 weken en opnieuw bij de echo met 11 weken. Maar we wisten wel: wat er ook gaat gebeuren, God zorgt ontzettend goed voor ons. En nu? Nu is het feest. Want alles is goed!