Een snel hoofd

Ik kreeg vorige week een berichtje van een vriendin. Of het wel goed met me ging. Het was zo stil op mijn blog. Wat fijn om te merken dat ik word gemist :-). En ja, het gaat goed met me. Ik had gewoon even vakantie…

Het was niet zo dat ik stellig van plan was om 6 weken niet te bloggen. In tegendeel! Ik had grootse plannen. Zo zou ik voor de eerste vakantieweek (die wifi-loos zou zijn) al van tevoren een paar blogs schrijven. De publicatiedatum zou ik dan zó instellen dat er eens in de paar dagen een blog online zou komen. Het leek me geweldig om ál mijn volgers zo wat extra leesplezier te geven in hun vakantie. Bovendien leek het me de ultieme manier om inbrekers buiten de deur te houden. Want als ze op mijn blog of Facebook-pagina steeds weer een blog zouden zien verschijnen, zouden ze denken dat ik nog gewoon thuis was en zouden ze ons huis met rust laten.

Voor de 3 volgende vakantieweken had ik heel bewust de tablet ingepakt. Tegen Timon -en mijzelf- had ik natuurlijk gezegd dat dit was om de kinderen ’s ochtends een filmpje te laten kijken, zodat wij nog even konden uitslapen. Maar stiekem zag ik mezelf al lekker buiten in de zon bloggen over ál onze fantastische vakantiebelevenissen en glimlach-opwekkende-momentjes. In de laatste twee weken zouden we weer thuis zijn. Geen blog-vuiltje aan de lucht voor die twee weken. Tablet, laptop en wifi binnen handbereik: bloggen maar!

Dat was het plan. Een heel mooi plan. Daar is mijn snelle hoofd altijd al goed in geweest: mooie plannetjes maken. Ik heb in mijn leven al heel veel buurtfeesten, familie-happenings, etentjes met vrienden en activiteiten op school georganiseerd. In mijn hoofd. Het zijn de meeste geslaagde, gezellige evenementen, waar iedereen nog lang met een glimlach aan terug denkt. Nou ja… aan terug zou kunnen denken. Als ze ook écht waren uitgevoerd.

Want dat snelle hoofd van mij zit helaas op een wat trager lijf. Een lijf dat zijn best moet doen om (op zijn best!) een kwart van al mijn snelle plannen uit te voeren.Een lijf dat he-le-maal uit-ge-put was in de laatste schoolweek (ja, óók thuisblijfmoeders kennen dat gevoel). Een lijf dat ook nog eens spullen moest inpakken voor 4 weken vakantie op 5 verschillende locaties. Een lijf dat onder invloed van alle zwangerschapshormonen alléén maar wilde slapen. Een lijf dat na een dagje gezinsgezelligheid één keer de tablet heeft opgepakt om een blog te schrijven. Een lijf dat vervolgens na 5 minuten besloot dat het wel even genoeg had van tablets, laptops en wifi. Een lijf dat eenmaal terug in Amsterdam alle wassen moest wegwerken, vakantiespullen moest opruimen én nog veel gezellige dingen wilde doen moet de kinderen. Alleen dat laatste is écht gelukt…

Dat trage (of misschien wel heel gewone?) lijf heeft 6 weken heerlijk vakantie gehad. Het snelle hoofd iets minder. Bijna elke dag heb ik geblogd. Of eigenlijk: elke nacht. In mijn hoofd. Niet zo slim als je toch al moe bent: ’s nachts wakker liggen en over blogs nadenken. En dan ’s ochtends uitgeput wakker worden en helemaal geen zin of energie hebben om te bloggen. Maar voor iedereen die dacht dat ik 6 weken niet heb geblogd: je had het dus helemaal mis! Hier volgt een greep uit de blogs die ik -in mijn hoofd- heb geschreven:

• Wat doe je met je laatste Pond? Een blogje dat al sinds ons Engeland bezoek in juni in mijn hoofd zit en dat ik had willen inplannen voor de eerste vakantieweek. 
• Tour de Veluwe. Over 4 top-fietsers die samen de Veluwe bedwingen.
• Winnen en verliezen. Over de euforie die het geeft om te winnen met bowlen!
• Buurman&Buurman-soep. Over onze vierkante meten moestuin. Inclusief een recept voor courgettesoep.
• Dagtripje naar Marokko. Hoe je in één dag op en neer naar Marokko kunt vliegen. 
• Middagdutje. Over vermoeide moeders en voorbeeldige kinderen .
• Recept voor suikerbrood. Lekker plakkerig en smeuïg.
• Flexitariër. Over hoe mijn snelle hoofd flexibel denkt over vlees en vleesvervangers.

Vandaag is het eindelijk zover. De kinderen zitten op school. Het huis is nog steeds een behoorlijke troep. (Al heeft Timon gisteren wel heel lief alle kampeerspullen opgeborgen, nadat ik die 2 weken in de kamer had laten liggen.) Ik kan met mijn snelle hoofd wel 1.001 dingen bedenken die ik nog moet doen, voordat de kinderen weer op het schoolplein op mij wachten. Maar mijn trage lijf wil vandaag maar één ding: gewoon bloggen… Check!

—

P.S. Mocht je heel graag één van bovenstaande blogs lezen, laat het me dan gerust weten. Maar de kans is groot dat mijn trage lijf geen tijd heeft om ‘m te schrijven, omdat mijn snelle hoofd al weer iets anders heeft bedacht…