Ooievaar

“Mama, waarom zeggen mensen eigenlijk dat kinderen door de ooievaar worden gebracht?” Terwijl we langs een huis met roze vlaggetjes en een ooievaar fietsen, stelt Levi me deze vraag. Ik val even stil. “Dat is een hele goede vraag…”

De bloemetjes en de bijtjes. Seksuele voorlichting aan onze kinderen. Hoe pakken we dit aan? Timon en ik praten er met enige regelmaat over. Terugkijkend op de opvoeding die we zelf hebben gekregen, zijn er maar weinig aspecten waar Timon en ik onze bedenkingen bij hebben. Maar als het gaat om seksuele voorlichting, zijn we allebei vrij stellig: dat moet écht anders kunnen. Maar hoe? Ondanks onze gesprekken zijn we nooit tot een gedegen plan van aanpak gekomen. En juist dát lijkt tot nu toe onze sleutel tot succes: seksuele voorlichting moet je niet plannen, maar gewoon laten gebeuren.

Het dagelijks leven met kinderen biedt zoveel aanknopingspunten. Nee, er is niet altijd een directe aanleiding voor ‘het hele verhaal’. Maar er zijn zoveel aanleidingen voor kleine verhalen. Kleine verhalen over wat liefde is, waarom je zuinig mag zijn op je (blote) lijf, hoe het lijf van een man of een vrouw werkt, enzovoort. Door al die kleine verhalen ontspannen en duidelijk te vertellen, wordt ‘het hele verhaal’ steeds een stukje minder groot.

Zo denk ik dat onze seksuele voorlichting al een aantal jaar geleden begonnen is bij het doosje tampons in de badkamer. “Wat is dat en waarom heb je tampons nodig?” Ik vind het de kunst om zo’n vraag direct te beantwoorden (dus niet “Dat snap je nu nog niet. Ik zal het je later wel eens uitleggen”). Bovendien probeer ik nét een beetje meer informatie te geven dan strikt noodzakelijk, waardoor de kinderen over een tijdje misschien weer met een nieuwe vraag komen. Door steeds op deze manier met vragen of situaties om te gaan, wisten onze kinderen al een hele tijd dat ze in mijn buik zijn gegroeid, nadat een eitje van mama en een zaadje van papa bij elkaar waren gekomen. De vraag hoe die twee dan bij elkaar waren gekomen, leek hen echter totaal niet bezig te houden. Tot het begin van mijn zwangerschap. Toen was daar toch die verwondering…

“Is dat zaadje van papa dan zo klein dat hij onzichtbaar door de lucht kan vliegen?” (Jaël). Ja, ik geloof dat dit het moment is. Het moment voor het hele verhaal. Het moment waarop ik heb gewacht, maar waar ik ook wel een beetje tegen op heb gezien. Want als er in de hele wereld een taboe lijkt te rusten op seksuele voorlichting aan je kinderen en als seksualiteit op straat zo ordinair en goedkoop wordt gepresenteerd, zal het mij dan lukken om te vertellen hoe bijzonder mooi en speciaal het is, om als man en vrouw van elkaar te houden en met elkaar te vrijen? Heb ik genoeg ‘kleine verhalen’ verteld om ‘het hele verhaal’ daar heel natuurlijk aan op te hangen? Vol goede moed en vol waardering voor al het moois van seksualiteit, waag ik een poging. Dat er in reactie op mijn verhaal geen “ieuhw, wat vies” komt, vind ik al een hele geruststelling.

De vraag over het verhaal van de ooievaar, die Levi mij een paar weken later op de fiets stelt, vormt een mooie bevestiging voor mij, dat we het best heel aardig doen. Want als ik ‘het hele verhaal’ nog eens herhaal en uitleg dat mensen het verhaal over de ooievaar verzonnen hebben, omdat ze het lastig vinden om aan kinderen uit te leggen hoe het zaadje van de vader in de buik van de moeder komt, kijken Levi en Jaël me niet-begrijpend aan, alsof ze willen zeggen: “Wat is daar nu lastig aan?”