Kleine meid

Terwijl het licht op de overloop brandt, kom ik zachtjes je kamer binnen. Eventjes kijken of je lekker ligt te slapen. Of je deken goed ligt. Of al je knuffels nog binnen boord zijn gebleven.

Het is een vaste gewoonte, voordat ik zelf mijn bed in duik. Nog even om een hoekje kijken. Nog even genieten van je ontspannen aanblik. Ook als de dag soms niet zo ontspannen was. Nog even een fluister in je oor. “Ik hou van jou”. Want misschien heb ik dat vandaag niet vaak genoeg gezegd. Nog even een kus op je bol. Ook al stoor ik je daar een beetje mee.

Vandaag sta ik wat langer stil. En kijk ik extra goed naar je. Want morgen ben je jarig. Morgen word je vijf. En daarom kijk ik nog wat langer. Geniet ik nog wat langer. Van mijn kleine vierjarige meid.

Op de commode ligt je pop te slapen. Je hebt haar als een echte poppenmoeder zorgvuldig in een badcape gewikkeld. Het is de badcape die we kregen van de gemeente Amsterdam, toen jij werd geboren. Vijf jaar geleden. Vijf jaar geleden wist ik nog niet wie je was. Je zat nog in mijn bolle buik. Zou je een jongen zijn? Of een meisje? Het was nog een verrassing. Ik wist al wél dat ik veel van je zou gaan houden. Maar zó veel?!

En toen, toen was je daar opeens. “Een meisje!” Wat heerlijk, dat jij er was. Wat heerlijk, dat jij er bent. Mijn kleine meid. Die zo snel groter wordt. Die sinds een week of twee haar opmerkingen kracht bijzet, door er stoer “jóó”  achter te plakken (“ben je dat soms vergeten, jóó?”). Mijn echte Amsterdamse stoere poppenmoeder. Als ik jou de laatste tijd hardop “kleine meid” noem, kijken we elkaar quasi-verschrikt aan: “Oh nee, je bent helemaal niet klein meer, je bent al bijna vijf”.

Maar nu… zo in het licht van de overloop. Zo onder je hartjesdeken en tussen je knuffels. Nu hoef ik daar niet aan te denken. Mórgen ben je vijf. Vandaag nog even vier. Ik geef je een kus op je wang. “Welterusten, kleine meid”. En ik fluister in je oor. “Ik hou van je, jóó!”.