Kwetsbaar

Ik trek de voordeur dicht en draai ‘m op slot. Een guur herfstwindje trekt aan onze zomerse witte broeken. We trekken onze rolkoffertjes naar de bushalte, kijken elkaar aan en beginnen hardop te lachen. Een lang weekend naar de zon. Met zijn tweeën. Dat is nu al enorm genieten!

Terwijl de bus ons naar Schiphol rijdt, dwalen mijn gedachten af. Deze week zijn we voor de derde keer in 2 maanden tijd opgeschrikt door het overlijden van een jonge moeder in ons netwerk van familie, vrienden en kennissen. Drie gezinnen die voor de rest van hun leven zijn getekend en zonder moeder verder moeten. Ik voel me opeens zo onverantwoord. “Waarom kies ik er voor om mijn kinderen achter te laten bij opa en oma en samen met Timon in het vliegtuig te stappen? Stel dat ons iets gebeurt!”

Tegelijk met het vliegtuig stijgen mijn schietgebedjes  op: “Heer, alstublieft, breng ons maandag weer veilig bij onze kindjes!” Zodra we goed en wel in de lucht zijn, word ik weer iets rustiger –  “Dank u wel!” – en als we eenmaal veilig zijn geland, schiet door mijn hoofd: “Gelukkig, 50% van het risico van deze reis zit er op, nu alleen de terugreis nog overleven…”

Meteen dringt het bizarre van deze gedachte tot mij door. Statistisch gezien is het vliegtuig waarschijnlijk minder gevaarlijk dan de bus die ons straks naar ons appartement rijdt. Om over een dagelijkse fietstocht door Amsterdam maar niet te spreken. Ik moet opeens denken aan de eerste nacht als kersverse moeder. Toen ik wilde gaan slapen, greep de onzekerheid me naar de keel: “Zou Levi deze nacht wel gewoon doorademen, terwijl ik slaap?” Ik bad vurig tot God en dacht meteen: “Wat zal ik blij zijn als Levi wat groter is en ik niet meer zo bang hoef te zijn, dat hem iets gebeurt”.

Ik heb God ‘nodig’ op de momenten dat ik me kwetsbaar voel, maar zodra alles routine is geworden, dan kan ik het zelf wel af. “Dank U wel weer, en tot de volgende kwetsbare situatie!” De vertrouwdheid van het dagelijks leven creëert de illusie dat ik alles onder controle heb. Mij kan niets gebeuren.

Als ik terugdenk aan die drie jonge gezinnen, weet ik dat het niet waar is. Je kunt je gewone leven leven. Je hoeft niets geks te doen. En toch kan je leven van de ene op de andere dag op zijn kop staan. Die gedachte kan me enorm aangrijpen. En me verleiden tot schietgebedjes. “Laat mij toch niks overkomen!” Net als in het vliegtuig.

Maar ten diepste heb ik van deze drie verdrietige familie-geschiedenissen geleerd, dat je het leven mag leven! Ik mag genieten van al het goede in mijn leven. Niet in de illusie dat ik zélf alles onder controle heb, maar zeker ook niet in de angst dat het vandaag of morgen allemaal anders zal zijn. Ik mag dankbaar zijn voor elke dag. Of het nu een gewone dag is, of een heel bijzondere zoals deze. En ik mag vertrouwen dat God kracht geeft om overeind te blijven als het leven toch anders loopt.

Het wordt tijd om mijn zorgen om te zetten in dankbaarheid. Niet te denken aan wat er mis kan gaan, maar te genieten van het goede dat God mij geeft. En dat is dit weekend ontzettend veel!