Winnen

“Jaaaa!” Om mij heen staan verschillende ouders te juichen, terwijl ik net een meelevend “Aaaah” laat horen. De tegenpartij heeft al wéér gescoord. Vol goede moed knoop ik een gesprekje aan met de ouders naast me. “Ach ja, het gaat om het plezier hè…” Maar de vader naast me corrigeert me: “Hoe klein ze ook zijn, ze hebben door dat winnen toch leuker is”.

Dat deze vader gelijk heeft, maakt Levi mij na de wedstrijd duidelijk. Huilend zit hij bij me op schoot. Op zijn vorige toernooi had zijn team óók al alle wedstrijden verloren. “Ik wil naar huis! Ik ga nooit meer een toernooi spelen!” Ik luister, troost en probeer voorzichtig te vertellen hoe trots ik op hem ben. Hoe goed hij die ene keer vrij liep. Hoe gaaf ik het vond dat hij een keer op het doel heeft geschoten. En hoe soepel het dribbelen nu gaat. Maar het wil nauwelijks helpen…

Om eerlijk te zijn had ik bij binnenkomst in de sporthal al door hoe laat het was. De kinderen van de andere teams zijn allemaal net een kop groter dan Levi. Ze zijn strak gekleed in hetzelfde trainingspak en voorzien van dezelfde sporttas. Eenmaal omgekleed hebben alle spelertjes hippe zaalschoenen en stoere kniebeschermers aan en wordt er een actief warming-up-programma doorlopen.

Levi handbalt niet bij een ‘echte’ sportclub. Hij doet sinds een aantal maanden mee met de mini-handbalschool, een initiatief in Amsterdam om meer jonge kinderen dichter bij huis te laten sporten en zo warm te maken voor een echte sportclub. Elke week wordt er na schooltijd een uurtje geoefend en plezier gemaakt in de gymzaal. En af en toe spelen de kinderen een toernooi. Als je zin en tijd hebt.

De trainingen worden gegeven door de allerbeste trainer die ik me kan voorstellen: juf Silvia. De kinderen weten dat juf Silvia één van de beste handballers van Nederland is geweest. Dat vinden ze super-stoer. Maar ík zie dat juf Silvia precies weet wat ze van elk kind kan verwachten. En met veel humor en plezier de verschillende leeftijden, ervaringen en talenten in de gymzaal weet te stimuleren. Natuurlijk weten de kinderen heel goed wie ‘de beste’ is van hun groepje. Maar juf Silvia waardeert elk kind om zijn of haar eigen prestaties. Dat vind ik pas stoer.

Levi is vandaag in zijn gewone kleren naar de sporthal gekomen. In zijn gymtas zitten zijn gymbroek en zijn zwarte klitteband-gympen. Juf Silvia deelt shirtjes uit en bepaalt wie er in elk team komt. Ze probeert de twee teams zó samen te stellen, dat de kinderen met ‘gelijken’ in één team spelen en zo binnen hun team allemaal aan bod komen.

Levi komt in een team met heerlijk rondhuppelende 5- en 6-jarigen, die de bal soms wél en iets vaker níet vangen. Net als hij. De filosofie van juf Silvia blijkt goed te werken, want Levi is voortdurend onderdeel van het spel en werkt met alle kinderen samen. Ik geniet. En Levi ook. Maar na afloop is er toch die teleurstelling. Want zíjn filosofie is dat je een wedstrijd hoort te winnen. En die winst blijft uit…

Wonder boven wonder weet ik Levi te motiveren voor wedstrijd nummer 2. En na wéér een verlies geïncasseerd te hebben, lukt het me zelfs nog om hem klaar te stomen voor wedstrijd nummer 3. Als ook díe wedstrijd verloren wordt, vrees ik het ergste voor de motivatie van Levi om nog door te gaan met handbal. Maar dan blijk ik juf Silvia nog niet goed genoeg te kennen! Het toernooi is afgelopen en ze roept haar spelertjes bij elkaar. Ze gaat door de knieën en vertelt dat ze trots is op de kinderen en dat ze super goed hebben gespeeld. Elk kind krijgt een high five van juf Silvia.

Vrolijk huppelend verlaat Levi de sportzaal. Hij berekent hoeveel minuten hij gesport heeft en is blij dat hij zo sportief is geweest vandaag. Het verlies lijkt opeens wat minder belangrijk. Juf Silvia was trots op hem. Zíj heeft gezegd dat hij goed heeft gespeeld. En als juf Silvia dit zegt… dan voelt dat bijna net zo fijn als winnen!