Ouderavond in groep 3/4. Niet-echt-comfortabel-zittend op veel te kleine stoeltjes, doen we als ouders een voorstelrondje. De moeder naast mij zegt dat ze zwanger is. Ook ik vertel dat ik naast een zoon in groep 4 en een dochter in groep 2 een derde kindje verwacht. De vader die daarna aan de beurt is, sluit grappend aan: “Ik heb er één in groep 6 en één in groep 3, maar er is bij ons géén derde in de maak.”
Ik lach mee met de groep en verbaas me tegelijkertijd weer eens over deze woordkeuze. Een kindje in de maak… Ook in de eerste weken na de geboorte van een baby hoor je mensen steeds vaker tegen de kersverse ouders zeggen: “dat hebben jullie mooi gemaakt”. Die opmerking is vast bedoeld als een fantastisch compliment, maar ik kan er maar moeilijk aan wennen.
Een paar weken geleden beschreef ik hoe mijn zwangerschap een prachtige aanleiding vormt, om met de kinderen te praten over seksualiteit. Maar méér nog is mijn zwangerschap een aanleiding om -steeds opnieuw- samen met de kinderen stil te staan bij het wonder van de schepping. Want hoe het zaadje van papa bij het eitje van mama komt, daar kan ik nog tekst en uitleg over geven. Maar hoe die twee halve celletjes samen één worden en vervolgens besluiten om zich te gaan vermenigvuldigen, dat is me een raadsel. Hoe van de ene op de andere dag de ene cel besluit om een arm te worden en de andere cel een been, dat gaat mijn verstand te boven. Ik sta er bij en ik kijk er naar.
Ik kijk er naar, als ik elke week samen met de kinderen de website open, die opsomt wat ons kindje nu al weer kan. Ik vind het fascinerend wonderlijk dat hij of zij al kan horen, al kan drinken, al kan schoppen, al kan knipperen en al kan hikken. Dat ik niets bijzonders hoef te doen -naast lekker door blijven eten- om dit kindje verder te laten groeien. Ik vind het een wonder van de bovenste plank en benadruk keer op keer naar de kinderen dat dit toch écht niet door toeval kan zijn ontstaan.
Als over enkele maanden ons kindje geboren wordt, komt er voor ons huis geen ooievaar te staan. Dat is niet echt onze stijl. Bovendien weten we inmiddels alle vier dat het verhaal anders in elkaar steekt ;-). Maar nu ik er eens goed over nadenk, zou ik eigenlijk een engeltje voor het huis moeten zetten. Een engeltje dat naar boven wijst. Naar God die dat wonderlijke cadeau aan ons wil geven. En op een bordje onder dat engeltje zou ik dan willen zetten: “Dat hebt U mooi gemaakt!”
Gewoon... Irene 