(On)geloof

Sinterklaas bestaat niet… Ik ga er voor het gemak maar even van uit dat je als lezer van mijn blogs de ‘gelovige leeftijd’ (ver) bent gepasseerd. En als ik dat verkeerd heb ingeschat: SORRY dat je het van mij moet horen… Maar het is écht waar!

Levi en Jaël hebben altijd wel (enige) kennis gehad over De Waarheid. We hebben geprobeerd om ze elk jaar mee te nemen in het plezier van het Sinterklaasverhaal. Maar we hebben ook elk jaar voldoende aanwijzingen gegeven over de vork en de steel. Ik kan me nog goed herinneren hoe ik met de bijna 2-jarige Levi in de supermarkt liep en een jutezak in ons karretje legde. “Kijk,” zei ik “hier gaan we volgende week alle cadeautjes indoen voor het Sinterklaasfeest.” Een klant die mijn opmerking opving, keek me boos sissend aan, alsof ze wilde zeggen: “Zulke informatie hoor je niet aan je kinderen te geven!”

Toch heb ik nooit het idee gehad dat Levi en Jaël last hebben gehad van dit soort informatie. Op het moment dat de zak voor de deur staat en je ouders bij jou in de kamer zijn, denk je écht niet meer aan die opmerking van je moeder. Dan is Sinterklaas écht aan de deur geweest. Tegelijkertijd blijft er zo altijd ruimte om de Sinterklaas-spanning wat te relativeren. Kunnen we als gezin zélf voor Sinterklaas spelen en de buren verrassen met een pakje voor de deur. En hoef ik niet bang te zijn dat mijn kinderen op een dag volledig gechoqueerd zijn. Omdat ze De Waarheid ontdekt hebben.

Ook dit jaar word ik weer bevestigd in onze aanpak. Levi kan inmiddels uitgebreid beredeneren wat ons aandeel is in het Sinterklaasfeest. Maar bij de intocht staat hij te dansen en te zingen voor de televisie. Terwijl we gezellig met ons viertjes de film ‘Het paard van Sinterklaas’ kijken, geef ik af en toe wat ‘ondertiteling’. “Ja, het is natuurlijk heel lastig als je ouders niet weten hoe het Sinterklaasfeest gaat, want dan krijg je ook geen cadeautjes”. “Oh, volgens mij zie ik al wie deze Sinterklaas is, het is die meneer van de boerderij, dus hij weet hoe graag Winky een paard wil”. Ik maak dit soort opmerkingen niet om het plezier te bederven, maar om mijn kinderen een beetje ontspannen te houden. Want ze vinden de film reuze-spannend.

Als de film is afgelopen, is het tijd om onze schoen te zetten. De paniek slaat toe bij Levi en Jaël. Want volgens het Sinterklaasjournaal doen kinderen dit jaar allemaal een tekening-als-inpakpapier in hun schoen, omdat het pakpapier van Sinterklaas nat is geworden. Maar Levi en Jaël hebben nog geen tekening gemaakt… Stress! Ik probeer nog wat te relativeren -want ik vind het hoogste kinderbedtijd- maar er moet en zal een tekening in hun schoen komen. Uiteindelijk bedenken Levi en Jaël dat ze er één van het prikbord halen. “We krijgen m tóch wel weer terug als inpakpapier” beredeneert Levi.

Maar met een tekening alleen zijn we er nog niet. “Ik heb ook nog iets nodig voor het paard!” Levi rent naar de fruitschaal en pakt een appel voor Amerigo. De appel wordt netjes gewassen onder de kraan en vervolgens goed afgedroogd. Jaël wil natuurlijk niet achterblijven en krijgt een wortel om in haar schoen te stoppen. Met grote toewijding zingen de kinderen allebei minstens 3 Sinterklaasliedjes bij hun schoen.

Ik ben een beetje verbaasd over het plotselinge fanatisme. Breed glimlachend kijk ik Timon aan. Met vragende ogen seinen we naar elkaar: “Zijn we dan toch niet duidelijk genoeg geweest in de afgelopen jaren?” Precies op dat moment begint Levi hard te lachen en te springen. Hij wijst naar ons en roept ons toe: “Ik ga morgen overal kijken waar jullie die appel en die wortel hebben verstopt, hoor!”

Heerlijk, dat (on)geloof…