Pakezel

Dag Sinterklaasje, da-ag, da-ag, volgend jaar vergeet ons niet… Het heerlijk avondje zit er weer op. We hebben genoten van de cadeaus, van de gedichten, van de gezelligheid. En nu lig ik uitgeteld in bed. Mijn lijf kan wel wat uurtjes slaap gebruiken. Maar mijn hoofd denkt daar anders over…

Sinterklaas komt weliswaar pas over 4 seizoenen weer terug. Maar over 4 dagen vieren wij ons volgende feestje. Levi wordt 7 jaar. En dat geeft genoeg stof tot nadenken. Midden in de nacht. Heb ik nu alle cadeaus compleet? En wat gaan we nou écht doen op zijn kinderfeestje? Wanneer maak ik de traktatie? En wat moet er allemaal nog worden gekocht voor het gourmetten met de buren? De zorgen van een thuisblijfmoeder zijn niet gering… Pas na anderhalf uur piekeren krijg ik een écht wijze gedachte. Ik realiseer me dat een uitgeruste moeder het allerbelangrijkste is de komende dagen. En val eindelijk weer in slaap.

Voor vermoeidheid heb ik de volgende ochtend geen tijd. Ik heb ’s nachts namelijk bedacht dat ik het beste in één keer alle boodschappen kan doen voor de komende dagen en het weekend. En dat vind ik -naast die andere wijze gedachte- óók een behoorlijk verstandig idee. Terwijl ik door de gangpaden struin en alles in mijn karretje gooi, probeer ik mezelf een klein beetje te temperen. Dit moet straks wel allemaal mee op de fiets. Ik probeer wat kritischer te zijn. Wat is er écht nodig voor de komende dagen en wat kan ook wachten tot na het weekend? Het wc-papier is echt bijna op. Maar verstandig als ik ben, laat ik me níet verleiden tot de voordeelverpakking-met-18 rollen-wc-papier-uit-de-aanbieding. In plaats daarvan neem ik mijn gewone verpakking wc-papier mee. Dat zijn maar 16 rollen.

Eenmaal aangekomen bij de kassa kan ik een glimlach niet onderdrukken. Mijn kar zit écht te vol. Hoe ga ik dit meekrijgen?! Ik troost mezelf met de gedachte dat het me tot nu toe altijd is gelukt om mijn boodschappen op de fiets mee te krijgen. Waarom zou het dit keer dan niet gaan? Bovendien heb ik mijn genen mee. Mijn moeder fietste vroeger ook altijd met veel te volle fietstassen naar huis. (En doet dat volgens mij nog steeds.) Vol zelfvertrouwen loop ik naar mijn fiets.

Terwijl ik zeer vakkundig mijn fietstassen vol stouw, krijg ik meelevende blikken en ongevraagde adviezen van andere klanten. “Als je de zelfscanner gebruikt en alles meteen in tassen inlaadt, heb je nooit meer het probleem dat je teveel koopt.” Ik glimlach vriendelijk naar de dame die een stuk of 15 boodschappen in haar fietstasje laat zakken. Stilletjes denk ik: “Wie heeft het hier over een probleem? Ik denk liever in uitdagingen! En deze uitdaging kan ik prima aan!”

Na wat gepuzzel hebben al mijn boodschappen een plekje in, op, of aan mijn fiets gekregen. Ik glimlach zelfvoldaan. Alwéér gelukt. Ik besluit wel dat ik dit keer maar beter náást mijn fiets naar huis kan lopen. Ik weet niet of mijn trouwe pakezel mijn toenemende gewicht er ook nog bij kan hebben… Terwijl ik het winkelcentrum uitloop, valt mijn oog op de apotheek. Oh ja! Ergens onder in mijn boodschappentas zit nog dat recept voor ijzerpillen. Laat ik die meteen maar halen. Ik kan wel een portie ijzer gebruiken!