Zwangerschapsverlof

“Wanneer begint als thuisblijfmoeder eigenlijk mijn zwangerschapsverlof?” De vraag drong zich een aantal weken geleden aan mij op. Met twee kinderen op de fiets trapte ik tegen de wind in richting het zwembad. Ik realiseerde me dat ik dit waarschijnlijk tot een uur of 8 vóór de bevalling zou blijven doen, net als al mijn andere thuisblijfmoeder-activiteiten. Ik voelde me opeens zó zielig.

Me zielig voelen is een gevaarlijke valkuil voor mij als thuisblijfmoeder. Zo eens in de zoveel tijd trap ik er in. Dan heb ik even ongelofelijk veel zelfmedelijden. Vind ik het leven ontzettend eentonig. Vraag ik me af wanneer ík een keer vakantie heb. En betreur ik mezelf, omdat niemand waardering heeft voor wat ik doe. Gelukkig duren die dipjes altijd maar kort. Want het leven is zelden meer dan één dag eentonig. En ik krijg bijna elke dag meer dan genoeg waardering voor wat ik doe. Als het niet van een ander is, dan wel van mijzelf. Dan realiseer ik me weer hoe ontzettend ik bof, dat ik thuisblijfmoeder kan zijn.

Ja, ik bof dat ik thuisblijfmoeder kan zijn. Want -met uitzondering van mijn dipdagjes- vind ik dat ik eigenlijk élke dag vakantie heb. Nee, natuurlijk kan ik niet elke dag uitslapen. Maar dat kunnen werkende moeders óók niet in hun vakantie. En ja, natuurlijk wacht er steeds weer die overvolle wasmand. Maar ook dát is in huizen van tweeverdieners niet anders. (Ok, ok, misschien hebben zij een hulp in de huishouding… Dan boffen ze!) 

Ik vind dat ik elke dag vakantie heb, omdat ik (bijna) zonder in mijn agenda te kijken, me kan inschrijven voor het knutselen op school. Of het nou midden op de dinsdagochtend is, op donderdagmiddag, of op vrijdag de hele dag. Ik hoef er geen vergadering voor te verzetten.  Als mijn kinderen nét niet helemaal fit zijn -of hartstikke ziek- hoef ik niet te twijfelen of ze misschien toch naar school kunnen. Ik laat ze met het grootste gemak thuis. En hoef niet ’s avonds mijn gemiste werkuren in te halen. Ik kan in principe bij élke voorstelling, kijkles of presentatie van de kinderen aanwezig zijn. Ik hoef er geen vakantiedagen voor op te nemen. Want ik heb elke dag vakantie!

En zo is het eigenlijk ook met zwangerschapsverlof, realiseer ik me als ik bij het zwembad ben aangekomen. Dat het fietsen naar de zwemles gewoon doorgaat, is niet iets dat specifiek voor mij opgaat als thuisblijfmoeder. Elke zwangere moeder met een kind op zwemles, muziekles en handbal heeft dat probleem. Werkend of niet. Ik zal me dus niet té zielig voelen.

En toch… Toch heb ik behoefte aan verlof. Ik heb behoefte aan een verandering. Aan een verschil tussen gisteren en vandaag. Gewoon omdat dat zo lekker voelt. Dat je opeens zeeën van tijd hebt voor het afwerken van to do lijstjes. En zomaar iets gezelligs kunt afspreken met een vriendin. Omdat je verlof begonnen is.

Alleen al vanwege dat heerlijke gevoel, gaat dat zwangerschapsverlof er komen! Dat heb ik al een tijdje geleden besloten. Ik ga stoppen met (bijna) alles wat ik als thuisblijfmoeder extra ben gaan doen. Ik ga stoppen met kleine en grote vrijwillige taken in de kerk, op school en in de buurt. Ik ga stoppen met ja zeggen tegen elke persoon die me probeert te strikken voor een klein klusje (denk ik…). Want ik heb verlof!

Eén vraag moest ik nog beantwoorden: wanneer wil ik mijn verlof laten beginnen? Zou ik 4 weken van tevoren stoppen met werken, of 6 weken? Want wat je vóór de bevalling opneemt, mis je immers ná de bevalling… Bij Levi en Jaël wilde ik graag zoveel mogelijk weken ná de bevalling overhouden en begon mijn verlof 4 weken van tevoren. Maar dit keer doe ik het anders. Ik ga heerlijk 6 weken vóór de uitgerekende datum met verlof! Dat betekent wel dat ik straks weer 2 weken eerder aan het werk moet…

Maar ik denk, dat ik er dan gewoon nog wat vakantiedagen aan vast plak!