Buik-bemoeienissen

Zwanger zijn is nog niet eenvoudig. Naast de misselijkheid, de vermoeidheid en alle hormonen is er natuurlijk die buik, die steeds groter wordt. Die is lastig bij het aantrekken van je schoenen, onhandig bij het omdraaien in bed, maar vooral: voortdurend onderwerp van gesprek.

“Je bent nu zeker bijna uitgerekend?” Ik kreeg de vraag begin oktober, toen ik net iets meer dan 20 weken zwanger was. Ik kon niet anders dan deze persoon recht in haar gezicht uitlachen: “Kom op, zó dik ben ik toch nog niet?” Maar in de weken er na kreeg ik steeds vaker de vraag hoe lang ik nog moest tot de geboorte. En zag ik steeds vaker verbaasde gezichten, als ik vertelde dat ik nog tot half februari moest wachten. Het bracht me regelmatig in vertwijfeling voor de spiegel. Was het echt zo erg?

Natuurlijk zijn er ook mensen die andere opmerkingen maken. Mensen die zeggen dat ik een práchtige buik heb. Dat ik verder nog zo slank ben. En dat je écht niet zou denken dat ik al zó ver ben. Deze opmerkingen stellen me weer gerust. Maar ze blijven -gek genoeg- vaak veel korter hangen dan de opmerkingen uit de andere categorie.

Twee weken geleden was ik voor controle bij de verloskundige. Mijn buik was niet gegroeid. De verloskundige zag geen directe reden tot zorg, maar wilde de feiten ook niet negeren en plande een extra groei-echo in. Heel even voelde ik me triomfantelijk. Daar hadden al die mensen het toch maar mis met hun opmerkingen over mijn enorme buik. Hij was gewoon niet eens gegroeid in de afgelopen weken! 1-0 voor mij en mijn buik!

’s Nachts in bed realiseerde ik me hoe stom dat gevoel was. Want als het kindje écht niet goed groeide, dan was daar niks triomfantelijks aan! Waarom vind ik het toch zo erg dat mensen zulke opmerkingen over mijn buik maken? Iemand suggereerde dat mensen het waarschijnlijk helemaal niet verkeerd bedoelen als ze zeggen “weet je zeker dat het geen tweeling is?” Maar ik vind het echt heel moeilijk om te bedenken hoe mensen zo’n opmerking vriendelijk en opbouwend kunnen bedoelen. Wie het antwoord heeft, mag het geven!

En tot die tijd… Tot die tijd heb ik zélf de keus hoe ik met buik-bemoeienissen omga. Ga ik weer minutenlang voor de spiegel staan, als iemand heeft gezegd “het lijkt wel alsof er 4 baby’s in je buik zitten!” (ja, dit is echt tegen me gezegd)? Of glimlach ik vriendelijk en geniet ik verder van mijn bolle, bewegende buik?

Vandaag kreeg ik bij deze laatste optie wat hulp van een vriendin. Zij maakte –hoe ongewoon-irene!– een prachtige fotoreportage van mij en mijn buik. Nu ik de eerste foto’s heb gezien, kan ik maar één ding besluiten: wat je deze laatste weken ook voor mening hebt over mijn buik, ik geniet er nog even van!