Invlechten

“Ik heb laatst weer eens gedroogd fruit gekocht, dat vinden ze ook lekker als tussendoortje. Het ligt in de middelste la.” “Levi moet die groene map mee naar muziekles.” “Oh ja, op woensdag mogen ze altijd chips.” Er gaat momenteel geen dag voorbij of ik maak in de avonduren nog één, twee, of acht terloopse opmerkingen, om Timon optimaal voor te bereiden op de dagen na de bevalling. De dagen dat ik boven in bed lig. En het hele reilen en zeilen van ons gezin op de schouders van Timon rust.

Niet dat hij die overdracht nodig heeft hoor. Timon zou een prima thuisblijfvader zijn. Misschien nog wel een betere dan ik. Als hij de kinderen naar school brengt, is er geen stress. En heeft hij tijd om nog even met aandacht in de klas rond te kijken naar de werkjes van de kinderen. Als Timon thuis is, hoeft niemand zich te vervelen. Hij is bereid om alles met je te ondernemen waar je maar zin in hebt. Ik kan dus zonder zorgen een week (of drie) in bed blijven liggen. Alles komt goed. Toch blijf ik dag in dag uit bezig met die overdracht. Om me een klein beetje onmisbaar te voelen.

Er is één terrein waarop ik met vrij grote zekerheid onmisbaar ben. Het kapsel van Jaël. Ik ben echt geen top-kapster, maar ik durf toch wel te zeggen dat ik best leuke dingen met het haar van Jaël kan doen. En dat het me zélfs op een doordeweekse dag lukt, om haar haren in te vlechten. (Wat dan ten koste gaat van de tijd op school. Dat dan weer wel…) Timon is op zijn beurt zeker geen kluns op dit gebied. Hij kan best een staartje maken. Of een knipje in doen. Maar vlechten is aan hem niet besteed. Hoogste tijd voor een mini-cursusje haren vlechten! Jaël vindt het idee geweldig en ook Timon wil best meewerken.

We beginnen met natte haren. Dat lijkt me wel makkelijk. Ik doe als een volleerd kapster voor, hoe je een scheiding trekt. Hoe je het haar aan beide kanten van het hoofd in drie stukken kunt verdelen. En hoe je dan twee vlechtjes kunt maken. Met het grootste gemak doet Timon mij na. Als hij halverwege de vlecht klaagt over de uitstekende plukjes die ontstaan, leg ik uit dat je dat heel eenvoudig kunt oplossen. Gewoon stoppen met vlechten en lange uiteinden aan de vlechten laten. Net als bij het zusje van Hiawatha. Heel charmant.

Als Timon klaar is, tilt hij Jaël op en laat haar in de spiegel kijken. Jaël is helemaal verguld. “De vlechten van papa zijn veel mooier dan de vlechten van mama!” roept ze uit. Timon glimlacht opgelucht en tevreden. En ik? Ik besluit mijn allerlaatste onmisbaarheids-troef in te zetten: “Morgen zal ik je leren invlechten.”