Bevalplan

“Heb je al nagedacht over de manier waarop je wil bevallen?” Het is ruim 7 jaar geleden dat de verloskundige me deze vraag stelde. Mijn antwoord is simpel: “Thuis, snel en pijnloos graag”. Mijn verloskundige kan een glimlach niet onderdrukken.

Een bevalplan… Tijdens mijn eerste zwangerschap heb ik geen enkel idee wat ik in dat plan moet zetten. Want hoe kan ik een plan maken voor iets wat ik nog nooit heb meegemaakt? Mijn plan bestaat uit drie woorden: thuis, snel en pijnloos. Maar na de glimlach van mijn verloskundige, weet ik eigenlijk al dat de realiteit anders zal zijn…

Eenmaal zwanger van Jaël weet  ik beter wat me te wachten staat. Thuis is haalbaar gebleken bij de bevalling van Levi. Maar snel en pijnloos? Die woorden moet ik maar schrappen uit mijn plan. Ook deze tweede bevalling zal vast lang duren. En pijn doen. Flink veel pijn.

Groot is mijn verbazing als de bevalling van Jaël binnen enkele uren gepiept is. Nou ja, gepiept… Het is nog steeds een pittige, pijnlijke klus. Maar inmiddels heb ik wel twee van de drie speerpunten uit mijn bevalplan bereikt: thuis én snel.

Met bevalling nummer 3 voor de boeg zou ik haast overmoedig worden. Zou het me dit keer lukken om alle drie de speerpunten te behalen? Thuis, snel én pijnloos? Aan de eerste twee twijfel ik al niet meer. Dat moet gaan lukken. En ach, dat derde speerpunt? Eigenlijk maak ik me daar niet meer druk om. Natuurlijk, bevallen doet pijn. Maar al met al viel het de vorige twee keren best mee… toch?

Het speerpunt dat het eerste onder druk komt te staan bij bevalling nummer 3 is snel. Na 40 weken en 11 lange dagen is er nog steeds geen enkele aankondiging van een wee. Dit kindje is alles behalve snel. Ik ben het wachten zó zat. Nog 3 dagen en ik moet verplicht in het ziekenhuis bevallen. Dat wil ik zo heel erg níet, dat de verloskundige voorstelt om mijn vliezen te breken. Het is haar stellige overtuiging dat de weeën dan vanzelf zullen komen. En dat ik dan thuis kan bevallen.

Maar met het breken van de vliezen komt mijn volgende speerpunt onder druk te staan. Het vruchtwater is niet helder van kleur. Ik moet naar het ziekenhuis. Wat een teleurstelling.

Als in het ziekenhuis de weeën goed op gang komen, vervliegt ook mijn hoop op het behalen van mijn derde speerpunt. Die pijn. Die viel de vorige keren niet mee. Die was ik gewoon vergeten. Tot dit moment. Nu er geen weg meer terug is. Hoe heb ik er weer in kunnen trappen?

Maar opeens realiseer ik me goed waar ik ben. Ik ben in het ziekenhuis! En in een ziekenhuis hoef je niet onnodig te lijden. Ik kan de pijnstilling bijna ruiken. Hier is het mogelijk. Hier kan ik mijn derde speerpunt realiseren. Eén verzoek. Eén infuus. En de rest van mijn bevalling is pijnloos.

Nog voordat ik pijnstilling serieus kan overwegen, besluit mijn lijf toch nog zelf aan één van mijn speerpunten te werken. Snel. De weeën komen in zo’n razend tempo, dat het voor pijnstilling waarschijnlijk al te laat is. Na zo’n anderhalf uur kom ik in de heftigste fase van de bevalling aan. De fase waarvan ik vergeten was dat hij zó pijnlijk was. Zo alles-verscheurend (!). Pijn die tot wanhoop drijft. Gaat dit ooit nog stoppen? Pijn die omslaat in paniek. Ik weet niet meer hoe ik verder moet! Pijn waar ik doorheen moet. Want er is geen weg terug…

En dan. Opeens. Vanuit die meest heftige pijn. Is er licht aan het einde van de tunnel. Licht voor het kindje in mijn buik. En licht voor mij. In een ondeelbaar ogenblik ontsnap ik uit de greep van de pijn en kom ik binnen in een compleet andere wereld. Pijnloos. Een wereld vol extase. Vol verwondering. Vol ongeloof. Een wereld met een prachtig, levend kindje. Huilend in mijn armen. En ik huil met hem mee. Welkom lieve Juda. Hier ben je… thuis!