Ongeschikt

Ik heb iets geks gedaan. Ik heb gesolliciteerd. Twee keer zelfs. Op één dag. En ik ben afgewezen. Ook twee keer.

Het stomme is dat ik helemaal niet op zoek was naar werk. In tegendeel. Met een kind van 5 weken in mijn armen heb ik meer dan genoeg aan “het enige recht van vrouwen”. Het aanrecht dus. Zolang daar nog niet elke avond fatsoenlijk wordt gekookt, is een baan  misschien wat hoog gegrepen. En dat vind ik helemaal niet gek hoor. Ik denk dat bijna elke moeder -werkend of thuisblijvend- 5 weken na de bevalling nog niet aan werk wil denken.

Maar dit was een unieke kans. Er kwam een vacature voorbij van een organisatie waar ik al mijn hele leven van zeg “daar ga ik op een dag werken”. Het was maar voor 1 of 2 dagen per week. Standplaats Amsterdam. Bingo!

En nadat ik van meerdere blog-lezers had gehoord dat ik wat meer aan de weg moest timmeren met mijn ongekende blog-talent, las ik een oproep voor nieuwe bloggers op een razend populaire website. Echt iets voor mij! Sommige dingen moeten gewoon zo zijn. Dus greep ik mijn kans.

Weet je wat het fijne is aan het leven als bewust-gekozen-thuisblijfmoeder? Je hoeft niet te twijfelen aan je kwaliteiten. Ik ben niet ontslagen of afgeserveerd op de arbeidsmarkt. Ik heb er zelf voor gekozen om met al mijn geweldige talenten de arbeidsmarkt te verlaten. En op het moment dat ík dat wil, kom ik weer terug op die arbeidsmarkt. Waar iedereen al die jaren heeft gewacht op het moment dat mijn talenten weer beschikbaar zouden komen.

Het schrijven van een sollicitatie was dan ook niet moeilijk. In een uur was mijn brief klaar. En nog een uur later had ik een blog van mijn website gekozen, bijgeschaafd en voorzien van een begeleidend berichtje. Met precies de juiste toon om er meteen uit te springen. Wat zou de wereld blij zijn met mijn terugkomst.

En nu.. Nu ben ik afgewezen. Twee keer. Met net zo’n mooi begeleidend bericht als ik zelf schreef. Natuurlijk zagen ze mijn talenten… Maar ze waren nét naar iets anders op zoek… Misschien een volgende keer beter… Maak dat de kat wijs.

Ik voel me afgewezen. Miskend. En ook wel een beetje verward. Want ik wílde toch helemaal niet werken? Waarom voelt het nu dan zo rot?

Ik weet dat ik alleen maar één blik op Juda hoef te werpen. Dan zal hij me een brede glimlach geven en me met zijn gezellige geluidjes laten weten dat hij mij 100% geschikt vindt om héél dicht bij hem te blijven.

Ik hoef alleen maar een blog te plaatsen om weer blij te worden van de reacties van ál mijn lieve lezers ;-).

Zelfs een blik op het aanrecht zou me kunnen helpen. Want ik heb totaal geen moeite met dat heerlijke recht.

Maar ik doe het nog even niet. Ik voel me nog even heel erg afgewezen. Ik wil nog even mokken. En in mijn hoofd hoor ik steeds opnieuw die commercial van de landmacht van een aantal jaar geleden…

Geschikt/Ongeschikt?

Ongeschikt…