Laatst zei ik tegen iemand dat ik het stiekem wel jammer vind, dat Juda nooit ‘klein’ is geweest. Hij was 4596 gram bij de geboorte. Maatje 50 heeft hij nooit aangehad. Vanaf de eerste week ligt hij al bijna klem in de kinderwagenbak. En man, je sjouwt je een breuk met zo’n groot kind!
Vandaag ben ik op het consultatiebureau. Juda wordt gemeten en gewogen. Maar zijn lengte of gewicht interesseert me nauwelijks. In gedachten ben ik bij een vriendin aan de andere kant van de wereld. Vandaag zal ze bevallen van een tweeling. Hun gewicht wordt geschat op 1700 gram. Met alle risico’s van dien. Wilde ik écht een klein kindje? Alles is zo relatief…
Wat heb ik in de laatste weken van de zwangerschap gezucht en gesteund dat mijn kindje maar bleef zitten. Veertig weken, één-en-veertig weken, kwam er dan nooit een einde aan? Mijn geduld was he-le-maal op en och, wat voelde ik me zielig… Maar de vriendin-die-vandaag-gaat-bevallen zou wensen dat ze haar kindjes 40 weken en 11 dagen bij zich had kunnen houden. Haar baby’s moeten noodgedwongen al na 30 weken hun warme, veilige plekje verlaten. Alles is zo relatief…
En dan de plek van de bevalling. Ik wist het zo zeker: ik wilde thuis bevallen. Bevallen in een ziekenhuis leek me afschuwelijk. Al die bemoeienis van professionals… Laat mij maar lekker thuis! Wat was ik teleurgesteld dat ik tóch naar het ziekenhuis moest.
De-vriendin-die-vandaag-gaat-bevallen heeft haar plan op iets andere schaal moeten loslaten. Ze zou vandaag vanuit Zambia naar Nederland vliegen. Om daar in alle rust toe te leven naar de bevalling. Maar eergisteren is ze hals over kop naar Zuid-Afrika vervoerd. In een wildvreemd land, zonder familie en vrienden in de buurt, zal ze moeder worden. Alles is zo relatief…
Juda is gemeten en gewogen. Met een knoop in mijn maag fiets ik weer naar huis. Zodra ik de straat in kom, ‘ruikt’ mijn telefoon de wifi-verbinding en tuimelen de berichtjes mijn telefoon binnen. Huilend van blijdschap en dankbaarheid sta ik op de stoep: er zijn twee gezonde jongetjes geboren! Ze zijn ontzettend klein en hebben nog een lange weg te gaan. Het is voor mijn vriendin intens verdrietig om de kindjes niet dicht tegen zich aan te kunnen houden. En het is volkomen onduidelijk hoe de komende weken er uit gaan zien voor haar en haar man, in dit vreemde land. Maar wat zijn ze dankbaar. En ik hoop en bid dat ze op een dag – met hun mannetjes in de armen- kunnen terugkijken op deze heftige start en kunnen zeggen: …alles is relatief!
Gewoon... Irene 
Als tante van deze 2 kleine jongetjes lees ik je blog met tranen in mijn ogen. Wat zou ik graag in het vliegtuig springen en naar ze toe gaan. En vooral voor mijn zusje. Wat had ze zich dit alles totaal anders voorgesteld (net als wij). En ja, wat ben ik ook blij en dankbaar dat onze zoon maat 50 maar heel kort heeft aan gehad…
LikeGeliked door 1 persoon
Zelfs ik, de buurvrouw van irene, lees dit bericht met tranen in mijn ogen. Onze inmiddels 9 jarige zoon is maar 4 weken te vroeg geboren en heeft maat 44 lang aangehad. Maar dat is inderdaad relatief. Ik hoop dat hun jongens snel maat 44 aankunnen. Helaas geen familie en vrienden dichtbij maar vanuit Nederland leven zelfs voor hun onbekenden met ze mee!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat schitterend onder woorden gebracht Irène. Ja alles is relatief. Gelukkig kunnen we voor alles niet zelf kiezen en heeft onze Heer alles in Zijn hand.
LikeLike