Poe-sie-album

Jaël heeft een poe-sie-album. Of eigenlijk moet ik po-we-zie-album zeggen. Maar volgens mij ben ik niet de enige die als kind “poe-sie-album” zei. (En dat stiekem nog steeds doet). Jaël heeft het album voor haar vijfde verjaardag van de buren gekregen. En nu, 8 maanden later, zijn de eerste pagina’s eindelijk gevuld.

Een poëziealbum is iets anders dan een vriendenboekje. Dat heb ik Jaël meteen op haar verjaardag geprobeerd uit te leggen. Een vriendenboekje is zeg maar de kleutervariant op Facebook: iedereen met wie je ooit een keer langer dan 5 minuten hebt gespeeld, mag een pagina vullen in jouw vriendenboekje. Liefst met een pasfoto er bij. Zodat je over een paar maanden nog weet wie het was.

Jaël heeft al een heleboel kinderen ontmoet met wie ze meer dan 5 minuten heeft gespeeld. Ik denk dat ze gemiddeld 2 keer per week een vriendenboekje mee naar huis krijgt. Gelukkig heeft ze al snel ontdekt hoe je moet schrijven en vult ze de pagina’s tegenwoordig zelf. Met koeienletters-in-spiegelbeeld. Lievelingskleur: RozU, pAArs, Gil en BLou. Ik hou helemaal niet van: pAnAsie. Dit wil ik later worden: MoEdER en pRinseZ. Door de eigenaardige spelling en de koeienletters-in-spiegelbeeld zijn de antwoorden soms wat moeilijk te ontcijferen. Maar ach, het is maar een vriendenboekje.

Een poëziealbum vind ik een ander verhaal. Een heel ander verhaal. Een poëziealbum is iets om zuinig op te zijn. Het is voor mensen die echt van jou houden. Een album vol lieve, welgemeende woorden. Een album voor het leven.

Maar hoe leg je dat uit aan een 5-jarige? Allereerst laat ik Jaël mijn eigen album zien. Ze ziet dat ik mijn naam voorin heb staan, pakt een zwarte stift en schrijft met koeienletters-in-spiegelbeeld: JAëL. Ze maakt de stilistische ramp compleet met een groot asymmetrisch hart.

Na een niet-zo-korte-uitleg van mij dat dit écht niet de bedoeling is, vestig ik mijn hoop op de volgende pagina’s. Ik laat zien hoe iedereen zijn best heeft gedaan. Behalve dat ene buurmeisje, dat met plakband een plaatje uit een speelgoedcatalogus heeft ingeplakt. Ik vertel hoe ik daar nog steeds van baal. En ik laat zien hoe éérst mijn vader en moeder in mijn boekje hebben geschreven, tóen mijn oma’s, en pas dáárna vriendjes, vriendinnetjes en buurmeisjes. Jaël is het daar niet mee eens. Ze wil haar poëziealbum het liefst als eerste aan een meisje uit een andere klas geven waarvan ik niet eens weet wie het is. Ik spreek mijn ouderlijk veto uit.

Dat betekent dus wel dat ik als eerste aan de slag moet en het goede voorbeeld moet geven. Jaël vindt dat ik dat dan maar meteen even moet doen.Nu, terwijl ik panasie aan het koken ben. Of straks, als we aan tafel zitten. Elke dag zeg ik tegen Jaël dat ik het vanavond écht ga doen. Maar als de kinderen dan in bed liggen, heb ik óf geen tijd óf -nog veel erger- geen inspiratie. Want wat schrijf je als moeder in het poëziealbum-voor-het-leven van je lieve dochter?

Eindelijk. Na 8 maanden is het eindelijk zover. Ik neem een heel bewust besluit om niet van tafel op te staan vóór ik mijn pagina’s heb gevuld. Ik wacht tot ik inspiratie heb. Ik pak de mooiste knutselpapiertjes uit de kast (tóch even van tafel opgestaan) en begin wel drie keer opnieuw vóórdat ik helemaal tevreden ben met mijn bijdrage in het poëziealbum van Jaël. Naast een serieus-diepgaand-gedicht-vol-goede-wensen op de rechter pagina, zet ik nog een klein zelfbedacht rijmpje op de linker pagina: waar je ook gaat, wat je ook doet, ik blijf van je houden, onthou je dat goed? 

Dik tevreden bekijk ik de pagina’s en sla het boekje dicht. Klaar! Wat zal mijn meisje blij zijn met deze prachtige eerste pagina’s. En wat zal ze nu goed begrijpen waarom ze er zo lang op moest wachten. Of…? Opeens bekruipt me een vervelend gevoel. Ik realiseer me dat ik mijn liefde misschien beter had kunnen laten zien door haar het boekje eerst mee te laten geven aan dat onbekende meisje van school. Of op zijn minst door wat meer vaart te maken met mijn eigen bijdrage. Zal ik mijn gedichtje nog veranderen? 

Je moeder is de grootste zeur.
Ze is ook het allertraagst.
Maar houden van haar kleine meid…
… dat doet ze nog het graagst!