Complimentje

Geef elkaar de komende weken elke dag een compliment.

Timon en ik doen mee met een serie huwelijksverdiepingsavonden. Samen met nog drie stellen-die-hun-huwelijk-de-moeite-waard-vinden. We denken we na over wat essentieel is in onze relatie. En wat we kunnen doen om ons huwelijk goed te houden. Het geven van complimenten is één van die dingen. Dat mogen we dus gaan oefenen. Elke dag een keer.

Nu draai ik voor een goed compliment mijn hand niet om. Als afgestudeerd pedagoog en driedubbel geschoold Triple P’er weet ik maar al te goed dat een compliment concreet moet zijn. “Mooi, hoor!” is bijvoorbeeld véél te vaag. Verder moet een compliment welgemeend zijn. Dat is bij de twaalfde-kindertekening-in-twee-uur-tijd nog wel eens lastig, maar bij de man waarvan ik zo veel hou, kost me dat natuurlijk geen enkele moeite!

De eerste dag is onze huiswerkopdracht een eitje. Timon is namelijk supertrouw in het ’s avonds klaar maken van de fruitbakjes-voor-de-volgende-schooldag. En misschien laat ik niet vaak genoeg merken hoe erg ik dat waardeer. Het lijkt mij het perfecte moment voor een welgemeend en concreet compliment. Check.

In de dagen die volgen, merk ik wat een leuke uitwerking de opdracht op mij heeft. Waar ik soms (vaak?) geneigd ben om Timon met een kritische blik te bekijken, zet ik nu mijn roze bril op en vind ik elke dag wel een reden om blij te zijn met Timon en hem een compliment te geven. Soms is het lastig dat ik het compliment overdag ‘verzin’, terwijl Timon op zijn werk is. Maar ik herhaal het compliment gewoon de hele dag in mijn gedachten, om het vooral niet te vergeten. Vanavond nog wel even denken aan de welgemeende toon…

Toch begint de opdracht na een week wat moeilijker te worden. Ik heb Timon een compliment gegeven voor de fruitbakjes en één voor zijn leuke kapsel-toen-hij-net-terug-kwam-van-de-kapper. Hij kreeg een compliment toen hij in alle vroegte al weer 10km had hardgelopen (ja, het is écht een topper) en natuurlijk ook omdat hij zo’n geweldige, lieve, leuke, gezellige vader is. Hoewel al die dingen nog stééds waar zijn, kan ik toch moeilijk twee keer per week hetzelfde compliment geven?

Tegelijk met het uitgeput raken van mijn complimenten-voorraad, begin ik me af te vragen of ik de opdracht wel goed uitvoer. Is het logisch om mijn man een compliment te geven voor gewenst gedrag? Alsof ik hem moet opvoeden? Zouden mijn complimenten niet veel meer gericht moeten zijn op de eigenschappen waar ik zo blij mee ben? Want het gaat me helemaal niet om wat Timon doet, maar om wie hij is. Toch?

Al analyserend lukt het me opeens niet meer om nog een compliment te verzinnen dat goed genoeg is. Met het verstrijken van de dag wordt de druk groter. Ik heb nog steeds geen compliment gegeven. Zou Timon het door hebben? En waarom lukt het hem wél om mij nog steeds elke dag een compliment te geven? Of… Opeens vraag ik me af of hij vandaag eigenlijk al een compliment heeft gegeven…

Plotseling heb ik de oplossing. Een grote last valt van mijn schouders. Ik kan opgelucht adem halen en rustig afwachten.

Vlak voordat we in slaap vallen, veert Timon op van zijn kussen. Waarschijnlijk heeft hij zich met schrik gerealiseerd, dat hij zijn huiswerk van vandaag nog niet heeft gedaan. Half slapend weet hij me nog net een welgemeend en concreet compliment te geven. En ik? Ik kijk hem liefdevol aan en zeg: Schat, wat kun jij toch goed complimenten geven!

Check.

P.S. Op de foto staat een compliment-cadeautje dat ik van Timon kreeg. Want hij is écht heel goed in complimenten geven 🙂