Binnenste buiten

Ik sta voor mijn kledingkast en weet het even niet. Wat zal ik vandaag aan doen? We gaan vandaag bij vrienden naar de kerk en ik probeer in te schatten wat daar de dresscode is.

Nee, natuurlijk is er geen echte dresscode. Maar toch. Bijna elke kerk heeft wel een beetje een eigen kledingstijl. Vind ik. En hoewel niemand er moeite mee zal hebben als je van die stijl afwijkt (denk ik), vind ik het toch fijner om een beetje te matchen. Ik val liever niet te veel op. En dus twijfel ik over hoe netjes of hoe nonchalant ik me zal kleden vandaag.

Al twijfelend moet ik denken aan een favoriete jeugdherinnering van Timon. In zijn jonge jaren probeerde een juf in de kinderdienst van zijn kerk uit te leggen waarom je volgens haar netjes gekleed naar de kerk moest gaan. “God is de koning van de wereld,” beargumenteerde ze, “en als je op bezoek gaat bij de koning, dan trek je toch je mooiste kleren aan?” Timons oudere broer diende haar meteen van repliek: “Een koning kijkt naar je kleren, maar God kijkt naar je hart.” Eén-nul voor alle liefhebbers van broeken-met-gaten, afgetrapte gympjes en wijde sweaters.

En omdat ik het eigenlijk wel eens ben met mijn zwager, besluit ik voor een broek en een blouse te gaan. Een tikje netjes, maar vooral heel gewoon Irene. Per slot van rekening ga ik naar de kerk voor God en mag ik bij Hem zijn wie ik ben.

Eenmaal aangekomen bij de kerk, kan ik het toch niet laten. Ik kijk om me heen om te zien of ik een beetje match. Zijn er meer vrouwen in broek en blouse? Dat valt toch wat tegen. Ik zie vooral veel vrouwen die zich veel netter en verzorgder hebben gekleed dan ik. (Dat dit in het dagelijkse leven óók zo is, dringt pas na afloop van de kerkdienst tot me door 🙂 )

Ik ben underdressed. Dat is me wel duidelijk. Niemand lijkt er moeite mee te hebben, maar zelf vind ik het niet fijn. Ik had dit beter in kunnen schatten. Ik had iets anders aan moeten trekken.

De dienst begint. We zingen een lied en na het eerste lied is er tijd voor stil gebed. Een moment om je op God te richten. Ik besluit dat dit het moment is om al mijn zorgen over mijn kledingkeuze los te laten en weer stil te staan bij de reden waarom ik naar de kerk ga. Ik buig mijn hoofd, maar vergeet mijn ogen te sluiten.

En dan zie ik het. Ik heb mijn blouse binnenste buiten aan. Nee! Gestresst vliegt mijn hand naar mijn nek. Daar voel ik het labeltje overduidelijk uitsteken. Wat ontzettend genant! Dit hebben alle andere kerkgangers natuurlijk al lang in de gaten. Ik kan wel door de grond zakken…

Middenin mijn stress ontstaat er een plan. In een paar seconden weeg ik de voors en tegens af. Met een beetje geluk heeft iedereen zijn ogen dicht. We zijn immers aan het bidden?! En wie zijn ogen wél open heeft, kan niet zeggen wat hij heeft gezien. Want dan kan ik zeggen dat hij zijn ogen open had tijdens het bidden. Net zoals we dat vroeger in de kleuterklas deden.

Ik besluit het er op te wagen. In minder dan een tel trek ik mijn blouse uit. In nog een tel keer ik ‘m binnenste buiten (of is dit nou buitenste binnen?). In die ene tel ben ik écht underdressed. Maar als het goed is, heeft niemand daar last van. En de volgende tel heb ik mijn blouse al weer aan.

Als de dominee amen zegt, ben ik weer netjes aangekleed. Alle aanwezigen kunnen mijn prachtige blouse zien. Buitenste buiten. En God? Die kijkt naar mijn hart. Maar als Hij stiekem Zijn ogen open had tijdens het bidden, heeft Hij vast met me mee gelachen.