Miljard

Terwijl ik de motor van de auto start, springt de radio aan. Radio 1. Uit luiheid laat ik ‘m aanstaan. Het gesprek gaat over de participatie van vrouwen op de arbeidsmarkt. Mijn luiheid maakt al snel plaats voor interesse.

De o-zo-bekende vraag wordt gesteld: hoe kunnen we er voor zorgen dat vrouwen beter vertegenwoordigd raken in topfuncties? De geïnterviewde vertelt hoe vrouwen lange tijd hebben gedacht dat ze zich zo mannelijk mogelijk moeten gedragen om de top te halen. Kort koppie, stoer broekpak. Type Angela Merkel.

Maar dat blijkt lang niet altijd te werken. En nu? Nu zijn de tijden  veranderd. We moeten gewoon vrouw durven zijn! Een jurkje dragen! Onze lange haren los gooien! En dan: op naar de top. Type Femke Halsema. De nieuwe burgemeester van Amsterdam. Het is even wennen voor de mannen, maar het mag! Echt! …vindt de geïnterviewde.

Terwijl de twee op de radio verder praten, vraag ik het me af. Zou ik het willen? Een jurkje aan. Mijn haren los. En dan de top bestormen? Het klinkt zo fantastisch. En het aanzien is aanlokkelijk. Voor mij in elk geval wel.

Net als ik enthousiast begin te raken, komen de twee gesprekspartner tot de kern van hun verhaal. Want waarom is vrouwenparticipatie zo belangrijk? Het is geen medelijden met die arme vrouw die door haar man gedwongen wordt om de luiers te verschonen. En zijn overhemden te strijken. Nee joh, het gaat om geld. Veel geld. Want door al die niet-werkende vrouwen loopt onze samenleving miljarden mis. Miljarden!

Nog enigszins geschokt door mijn grote aandeel in het begrotingstekort van ons mooie landje, luister ik naar de samenvatting van de interviewer. “Het wordt tijd dat de vrouwen net zoveel gaan werken als de mannen. En dat de mannen wat meer in het huishouden gaan doen.” Dat we daar niet eerder aan hebben gedacht! Zo’n groot probleem en zo’n eenvoudige oplossing!

Oh ja, het kan! Ik ben de laatste die beweert dat ieder gezin net zo moet functioneren als het mijne. Er zijn zát gezinnen die het prima redden met twee werkende ouders. Maar ons gezin bleek niet tot die categorie te horen. Ons gezin functioneert beter met één ouder thuis en één aan het werk. Dat kost wel wat. Maar ik denk dat het de samenleving wat oplevert. Nee, niet omdat ik zóveel vrijwilligerswerk doe, wat ál die tweeverdieners voor mij over laten. Want die verschillen zijn echt niet zo groot. Ik denk dat ons gezin de samenleving geld oplevert, omdat we onze eigen keuzes hebben gemaakt, waarin wij gezond kunnen functioneren.

Zou het kunnen dat hier hetzelfde principe opgaat als bij die vrouwen aan de top? Dat je niet je best moet doen om je net zo te kleden en te gedragen als de ander, maar vooral jezelf moet blijven?  Door een jurkje aan te trekken. En je haar los te gooien. Of -in mijn geval- de luiers te verschonen. En de strijk lekker in de kast te laten liggen.

Ik krijg opeens een ontembare drang om onderzoek te doen. Onderzoek naar de beweegredenen van gezinnen om één- of tweeverdiener te worden. Ik heb mijn onderzoeksvraag al paraat: zijn gezinnen die hun keuze baseren op hun eigen krachten en zwaktes gelukkiger en gezonder dan gezinnen die hun keuzes maken op basis van de maatschappelijke norm (wat die norm in hun omgeving ook is)?

Mijn onderzoekshypothese is dat deze gezinnen inderdaad gelukkiger en gezonder zijn. Dat ze -ongeacht of ze twee of één inkomen hebben- gezonder zijn. Dat ze de samenleving een hoop geld besparen.

En uitgaande van die hypothese word ik voorlopig nog maar even geen onderzoeker. Nog voor geen miljard.