Het beste

Ik heb altijd gedacht dat je als ouder het beste wil voor je kind. Het klinkt zo goed, zo aannemelijk. Maar nu twijfel ik. Ik twijfel of ik het beste wil. En ik twijfel vooral wat het beste is.

Het is er mee begonnen dat mijn kinderen de beste zijn. De beste van de klas. Ze lezen als de beste. Ze kennen de tafels als de beste. En ze weten altijd het antwoord. Op elke vraag. Andere ouders komen vol bewondering naar me toe. “Ik hoor dat Levi zo goed kan rekenen” of “Mijn dochter vertelde dat Jaël al AVI 7 heeft”. En ze kijken naar me, alsof ik dat heel fijn zal vinden. Maar altijd de beste zijn, is eigenlijk niet zo fijn hoor!

Natuurlijk wil ik mijn kinderen niet vergelijken met kinderen die elke dag keihard moeten werken voor een voldoende. Maar mijn kinderen hebben zo gezegd hun eigen uitdaging. Mijn kinderen raken lichtelijk in paniek als ze een fout maken. (Of ze flippen helemaal.) Ze snappen niet wat er gebeurt als ze iets niet snappen. Ze worden aardig gevonden door de hele klas, maar hebben maar 1 of 2 klasgenoten die misschien-een-vriend zijn. Ze worden er verdrietig van als ze wéér als enige van de klas een andere opdracht krijgen. En ze vinden dat ze altijd de beste moeten zijn. Want dat is hoe het hoort, toch?

Het zette ons aan het denken. Zou een school met speciale klassen voor hoogbegaafde leerlingen niet beter zijn voor Levi en Jaël? Een plek waar ze onder gelijken zijn. Waar ze niet altijd de beste zijn. Waar ze misschien vrienden gaan maken. En waar ze zeker weten fouten gaan maken. Een plek waar ze leren wat je moet doen als je iets niet snapt.

Voordat ik überhaupt over zo’n school kon nadenken, moest ik eerst een hele grote hobbel over. De hobbel van meningen-van-andere-mensen. Mensen die als de beste weten wat het beste is voor onze kinderen. Zoals onze huisarts. Die vindt dat hoogbegaafde kinderen gewoon op een reguliere school moeten leren dat ze anders zijn. Want in de maatschappij is ook niet iedereen hoogbegaafd. Ze vindt dat we onze kinderen op hun tenen laten lopen. En dat ze later op het gymnasium of op de universiteit wel aan hun trekken zullen komen en gelukkig zullen worden.

Zulke meningen vormen voor mij een enorme hobbel. Maar toen ik die hobbel eenmaal over was, ging ik het zien. Dit zou wel eens heel goed kunnen zijn voor Levi en Jaël. Misschien zelfs wel het beste. En het beste, dat is wat je wil voor je kinderen, toch?! Vol overtuiging startten we de uitgebreide aanmeldprocedure.

En nu is het zover. Levi en Jaël gaan proefdraaien in misschien-wel-hun-nieuwe-klas. Het enthousiasme dat ze toonden toen we hen voor het eerst over de plannen vertelden, heeft plaats gemaakt voor zenuwen. Heel veel zenuwen. Met een brok in hun keel en een knoop in hun maag zitten ze op de fiets.

Bij mij is het niet heel anders. Ook mijn enthousiasme is even helemaal verdwenen. Ook ik heb een brok in mijn keel. En een knoop in mijn maag. Ik denk aan de school waar we zo enorm vertrouwd zijn. Waar we de leerkrachten kennen. De kinderen. Hun ouders. De school die zoveel leuke activiteiten organiseert. Waar de positieve sfeer je tegemoet komt, zodra de deur om kwart over 8 open gaat voor kinderen en hun ouders. De school op loopafstand. De school waar we met honderd-en-één wortels mee zijn vergroeid.

Voor misschien-wel-de-nieuwe-school moeten we 3 kilometer fietsen. Dat betekent voor Juda en mij 60 km per week! Op deze school kennen we helemaal niemand. Geen juf, geen kind, geen ouder. En als we de fietsen parkeren, valt het me op: deze school is anders. Kinderen worden even snel-snel uit de auto gezet, of komen alleen naar school. De deur gaat hier om tien voor half 9 open. En er komt geen sfeer naar buiten. (Of ligt dat alleen aan mijn zenuwen?)

De ontvangst in de beide klassen is gelukkig heel positief. Kinderen komen meteen op Levi en Jaël af. Stellen zich voor. En stellen gerust. “Ik ben hier ook net nieuw.” “Ik vond het eerst ook spannend.” Stiekem vraag ik me af, of er misschien een toekomstig vriendje bij zit. Ik stel me voor aan de ouders die wél mee naar binnen zijn gekomen. En ik probeer terug te denken aan alle dingen die ons zo enthousiast maakten over dit afschuwelijke plan.

Als de kinderen -met wat tranen- afscheid van me hebben genomen, loop ik met Juda weer naar buiten. Terwijl ik hem op de fiets zet voor 3-kilometer-terug, is het tijd om mijn eigen tranen even te laten lopen. Wat zijn veranderingen toch pijnlijk en moeilijk. Maar als dit het beste is voor Levi en Jaël, dan gaan we er voor. Dan maken we er het beste van. En dat kunnen we toevallig heel goed. Als de beste!