Dag schoolplein

Dag schoolplein.
Ik kan me nog zo goed herinneren dat ik hier voor het eerst stond… Timon en ik hadden de informatieochtend-voor-geïnteresseerden net achter de rug. Terwijl we eigenlijk helemaal niet geïnteresseerd waren. We hadden twee andere scholen bovenaan ons lijstje staan. Maar vrij impulsief besloten we tóch ook deze informatieochtend te bezoeken. En nu stonden we weer buiten. Op het schoolplein. Allebei gehaast om op het werk te komen. Geen tijd om na te praten. Alleen die blik van verstandhouding. Dit gaat ‘m worden!

Dag schoolplein.
Ik kan me nog zo goed herinneren dat ik hier voor de tweede keer stond. Ik had Levi voor het eerst naar school gebracht. En nu stond ik met Jaël weer buiten. Wat was ik opgelucht, dat we het op tijd hadden gehaald. Daar op het plein drong het langzaam tot me door. Dit is het begin van een tijdperk. Een tijdperk van minstens 10 jaar. Met elke dag hetzelfde ritje. Elke dag dezelfde strijd tegen de klok. En de finish op dit plein.

Dag schoolplein.
Ik kan het me nog zo goed herinneren. Al die keren dat ik hier stond. Dat ik als moeder een glimp kon opvangen van alle leuke dingen die hier gebeuren. Presentaties van projectweken. Uitvoeringen van muziekworkshops. Liedjes voor vertrekkende juffen. De sponsorloop voor nieuwe boeken. De intocht van Sinterklaas. En natuurlijk het jaarlijkse schoolplein-hoogtepunt: de laatste schooldag. Met alle klassen op het plein. Het schoollied zingen. De laatste minuut aftellen. En dan dag zeggen tegen iedereen.

Dag schoolplein.
Ik heb hier zoveel goede herinneringen. Maar ons tijdperk eindigt eerder dan verwacht. Het is tijd om te gaan. Tijd voor een nieuwe route naar school. Tijd voor een nieuwe strijd tegen de klok. Tijd voor een nieuwe finish, op een nieuw schoolplein. Het is vast ook tijd voor heel veel nieuwe herinneringen. Maar die passen nu nog even niet in mijn hoofd. Ik veeg een traan weg. Tel de laatste minuut af. En ik zeg:

Dag schoolplein!