“Wie zou jij het liefste willen zijn?” Het is een vraag die Levi en Jaël momenteel regelmatig aan elkaar stellen. Ze vragen zich dan niet af of ze liever een beroemdheid zouden willen zijn. Nee, het gaat om de plek in ons gezin. Wie van de drie is het beste af?
In hun eindoordeel zijn ze altijd unaniem: je kunt het beste Juda zijn! Want dan heb je altijd je lieve grote broer en zus die met je willen spelen. En is het nooit saai in huis. (Dat Juda na een weekje voorjaarsvakantie ook wel weer geniet van wat rust, zal ik hen later nog eens uitleggen.)
Levi vindt dat Juda nóg een belangrijk voordeel heeft, dat hij zelf is misgelopen: Juda mag altijd thuis zijn. Terwijl hij 2 dagen in de week naar de crèche moest. Tja, dat is een gevoelig puntje. Ik heb in de crèche-jaren nooit het idee gehad dat ik mijn kinderen zo enorm veel onrecht aandeed, maar blijkbaar heeft Levi toch een behoorlijk trauma opgelopen ;-). En zou hij maar wat graag ruilen met zijn kleine broertje.
Jaël kan maar één nadeel verzinnen aan het leven van Juda: hij is in het ziekenhuis geboren. Dat is toch maar iets wat je de rest van je leven onder ogen moet komen, als je het fotoboek van je eerste levensjaar bekijkt!
Terwijl ik mijn lachen in hou, breng ik de stelling in dat je als ouders onmogelijk hetzelfde aan je kinderen kunt geven. Levi heeft de eerste 22 maanden van zijn leven alle aandacht van ons gekregen. (Is dat een voordeel of een nadeel?) Jaël kan in alles achter haar net iets grotere broer aan lopen. (Opnieuw kun je je afvragen of dit een voordeel of een nadeel is.) En Juda? Ja, ik denk -net als Levi- dat Juda boft dat hij ‘altijd bij mama’ kan zijn. Maar als hij later als 14-jarige ‘altijd met mama’ (en zonder zijn grote broer en zus) op vakantie moet, is dat gevoel misschien weer anders.
In de overtuiging dat we onze kinderen nooit alle drie hetzelfde kunnen geven, heb ik een dapper besluit genomen voor de eerste verjaardag van Juda. Hij krijgt geen marsepeinen taart. Voor Levi en Jaël heb ik destijds een taart met hun lievelingsknuffel gemaakt. Maar voor Juda ga ik dat niet doen. Ik vind zo’n taart eigenlijk helemaal niet lekker. En het is veel te veel werk. Bovendien knuffelt Juda niet zoveel met zijn knuffeltje. (Dat komt natuurlijk omdat hij altijd bij zijn moeder is.)
Als Levi en Jaël van mijn besluit horen, is het commentaar niet van de lucht. Natúúrlijk moet er ook voor Juda een taart van zijn knuffeltje komen. Net zoals zíj dat hadden. Het is nota bene het knuffeltje dat zij een jaar geleden aan hem hebben gegeven! En wat voor foto moet er anders in zijn fotoboek komen?
Voordat ik het door heb, ga ik overstag. Ik ga mee in het diepe verlangen van Levi en Jaël naar gelijkheid. En ik ga mijn best doen, om het fotoboek van het eerste jaar van Juda van de ondergang te redden. Want als je fotoboek begint met een ziekenhuisbevalling en eindigt zónder marsepeinen taart, dan is het wel heel treurig met je gesteld.
Na een avondje hard werken, slaak ik een zucht van verlichting. Het is me weer gelukt. De verjaardag van Juda mag beginnen. Tevreden breng ik met marsepein als laatste detail het cijfer aan op de taart. Juda, jij bent en blijft onze nummer 1!
Gewoon... Irene 