Vrede

Het is woensdagavond, iets na zevenen. Juda ligt al te slapen. Beneden staan er allerlei lekkere hapjes op tafel. We hebben gasten te eten. Ook Levi en Jaël zitten -in hun pyjama, met natte haren van het bad- aan tafel. Hoewel het al bijna bedtijd is, mogen ze gezellig nog een tweede keer mee-eten. Wat een prachtig plaatje. Wat een vrede. En: wat een verschil met de rest van de dag…

Het is woensdagochtend, zo rond half 6. Ik heb deze nacht ettelijke keren op de wekker gekeken en Juda nóg eens getroost en gesust. Nu wordt hij -tussen ons in- al wéér wakker en kom ik er achter dat mijn wekker is uitgevallen. Geschrokken maak ik Timon wakker. “Ik denk dat de nieuwe broodbakmachine de stoppen heeft laten doorslaan”. Terwijl Timon naar beneden loopt, vraag ik me af, waar ik het meest van baal: de broodbakmachine-miskoop op Marktplaats, het gebrek aan brood voor het ontbijt, of de uitputting die ik voel, na drie gebroken nachten op rij.

De rest van de dag kan ik maar niet afrekenen met die slechte start. Alles zit tegen en alles maakt me chagrijnig. De kinderen werken niet mee. Ze maken me woest omdat we op deze manier te laat op school, dansles en handbal komen. En dat we alle drie de keren tóch op tijd komen, maakt me gek genoeg nóg chagrijniger omdat al mijn boze stress blijkbaar niet nodig was.

Eenmaal thuis van handbal heb ik nog precies 1 uur en 35 minuten om mijn huis een klein beetje toonbaar te maken, met de kinderen te eten, hen in bad te stoppen, Juda in bed te leggen, de tafel opnieuw te dekken én eten voor mijn gasten te maken, die om 7 uur op de stoep zullen staan. En alsof ik het nog niet druk genoeg heb, besluit ik om óók nog even ruzie met Timon te maken. Want laten we eerlijk zijn: alles wat vandaag is mis gelopen, lag eigenlijk vooral aan hem.

En dan is het 5 voor 7. Over enkele minuten zullen onze gasten arriveren. Het zijn christenen uit onze buurt. We gaan allemaal naar andere kerken, maar eens in de zoveel tijd eten we met elkaar, leren we elkaar verder kennen en bidden we voor de buurt. Ik heb nog geen enkel idee hoe ik de overstap kan maken van mijn o-zo-chagrijnige bui naar een ontspannen avond, waar God óók nog eens een rol wil spelen. Het liefst zou ik de hele avond afblazen. Nog net op tijd mompel ik iets in de trant van “sorry hoor” tegen Timon. En dan gaat de bel.

Het is woensdagavond, iets na zevenen. Juda ligt al te slapen. Er staan allerlei lekkere hapjes op tafel. Ook onze gasten zetten hun hapjes neer. Levi en Jaël zitten -in hun pyjama, met natte haren van het bad- aan tafel. Hoewel het al bijna bedtijd is, mogen ze gezellig nog een tweede keer mee-eten. Wat een prachtig plaatje. Wat een vrede.

Het wordt een heel ontspannen, gezellige avond. We eten met elkaar. De kinderen kletsen vrolijk mee en gaan bijna-voorbeeldig op de afgesproken tijd naar bed. Na het eten nemen we de tijd om te zingen en te bidden. We zingen liederen voor God. Liederen over God. Over hoe bijzonder Hij is. En hoe goed Hij voor ons zorgt. We zingen “Uw vrede vult dit huis. Een glimp van heerlijkheid daalt op onze levens neer…” En even voel ik me ongemakkelijk. Want zo vredig was het hier vandaag niet.

Maar dan dringt het tot me door. Het is maar goed dat ik deze avond niet heb afgeblazen. Want met het openen van mijn deur voor de christenen uit mijn buurt, is de vrede van God óók binnengekomen.

Terwijl we het lied verder zingen, denk ik aan de komende dagen. Timon gaat 5 dagen op stilte-retraite in een klooster. Ik zie er best een beetje tegen op, om in die dagen alleen voor de kinderen te zorgen. De vrede te bewaren. Ik ben daar niet zo goed in. Maar nu ik dit lied zing, weet ik weer dat ik het van God mag verwachten. Hij zal dit huis met vrede vullen. Of nog wat extra gasten sturen.