Bordje leeg

Is hij het kind van de rekening? Groeit hij op voor galg en rad? Of is hij juist een wittebroodskind? Soms twijfel ik welke uitdrukking op Juda van toepassing is, maar één ding is me inmiddels wel duidelijk: van opvoeden komt bij Juda bar weinig terecht.

Waar ik bij Levi en Jaël nog rechtlijnig en consequent was, wordt bij Juda alles bekeken in het grotere geheel. Juda ‘s nachts laten huilen? Ik denk er niet aan! Straks schreeuwt hij de andere twee nog wakker en zijn we morgen allemáál uitgeput. ’s Ochtends vroeg geldt hetzelfde argument. Liever in alle vroegte met Juda naar beneden, dan een eindeloos leerproces voor Juda om tot half 7 stil in bed te blijven, met het risico op drie chagrijnige kinderen.

Tussendoortjes waren in de peutertijd van Jaël en Levi gezond en verantwoord: fruit, crackers, rozijntjes en soepstengels. Juda heeft echter al heel lang door dat zijn broer en zus na schooltijd een koekje of snoepje mogen. En gaat net zo zelfstandig als Levi en Jaël op zijn doel af. De ‘snoepla’ was niet voor niets de eerste keukenla waar een kinderbeveiliging op kwam. Ik weet nog zo goed hoe ik inwendig oordeelde over een moeder die me jaren geleden vertelde dat haar kind geen water lustte, maar alleen limonade. ‘Een kwestie van opvoeden’, dacht ik zelfingenomen. Hoewel Juda wél water lust, hoor ik mezelf nu verkondigen dat Juda geen crackers en soepstengels lust. Ontbijtkoek, biscuitjes, chocola en chips gaan er daarentegen prima in.

Toen Levi en Jaël één jaar waren, werd er smeerkaas, pindakaas en appelstroop op brood gegeten. Ik weet niet waarom, maar het is al minstens een half jaar geleden, dat ik Juda voor het eerst hapjes hagelslag van mijn eigen broodje gaf. Inmiddels eet hij bij voorkeur “haag” op brood en weet hij dat zonder moeite duidelijk te maken. Ook het leegeten van zijn bordje vóór hij een volgende boterham krijgt, is voor Juda geen regel. Het arme ventje praat nog zo weinig, dat “haag” óók vruchtenhagel kan betekenen. Of gestampte muisjes. Dan is het toch zielig, als je een boterham met hagelslag moet opeten, terwijl je eigenlijk gestampte muisjes op brood had gewild? Met zijn lekkere snoetje windt Juda me moeiteloos om zijn vinger.

Tot vandaag. Bij het ontbijt komen er croissantjes uit de oven op tafel. Iets waar Juda een moord voor doet. Op zijn bord liggen nog drie hapjes haag. En ik weet niet wat er gebeurt. Maar opeens zeg ik dat magische zinnetje. Ik schrik er zelf van. ‘Eerst je bordje leegeten!’

Er valt een korte, ongemakkelijke stilte aan tafel. Alle vijf kijken we elkaar aan. Is dit menens? Levi en Jaël zijn de eersten die enthousiast akkoord gaan. ‘Ja Juda, eerst je bordje leegeten!’ Voelen ze dat er eindelijk gerechtigheid komt? Zelf twijfel ik nog even of mijn lieve kleine ventje überhaupt wel begrijpt wat ik bedoel, maar het pruillipje en de boze beweging waarmee hij zijn bord wegschuift, zeggen me genoeg. De opvoeding is begonnen! Diep van binnen voel ik wat opwinding kriebelen. Zou ik het nog kunnen??!

Er volgen vijf spannende minuten. Minuten waarin twee vaders en twee moeders soms het magische zinnetje herhalen en soms met een auto- of vliegtuiggeluid het kleine slachtoffer proberen te helpen. De rest van de tijd proberen de échte vader en moeder of ze het nog kunnen:

• gepast negeren
• rustig je eigen croissantje opeten, en
• je afvragen of je écht zo consequent zult zijn, om het croissantje in het uiterste geval niet te geven…

Net op het moment dat ik begin te twijfelen aan de waarde van mijn Pedagogiek-diploma, komt Juda in beweging. Hij stopt zijn eerste hapje in zijn mond. Een voorzichtig compliment lijkt me wel op zijn plaats. En hop. Daar gaan hapje twee en drie. Triomfantelijk schuift Juda zijn lege bordje richting de croissant. De vaders en moeders applaudisseren. En Juda valt aan op zijn croissant.

De opwinding die ik net diep van binnen voelde, verspreidt zich nu door mijn hele lichaam. Ik kan het nog!

Lieve Juda, zet je maar schrap. Want de opvoeding is begonnen.