Grijs

Vroeger zat er bij mij in de kerk een jongetje dat door zijn opa en oma werd opgevoed. Tenminste, dat heb ik jaren lang gedacht. Want alleen opa’s en oma’s hebben grijs haar, toch?

Sinds een jaar of tien weet ik beter. Veel beter. Het was een paar dagen voor mijn zesentwintigste verjaardag –ik was nog niet eens moeder, laat staan oma!– dat de kapper een grijze haar uit mijn hoofd trok. Au! Inmiddels zou ik niet graag willen, dat de kapper mijn grijze haren zou uittrekken. Van mijn toch al niet al te weelderige bos zou er wel héél weinig overblijven.

Het gen om vroeg grijs te worden heb ik waarschijnlijk van mijn moeder cadeau gekregen. Zij was er óók vroeg bij. (Al heb ik me nooit afgevraagd of ze stiekem toch mijn oma was.) Tegelijk met dat grijsheids-gen, gaf ze me ook het make-up-daar-moet-je-niet-aan-beginnen-gen. Ik heb als tiener geen enkele interesse gehad in lippenstift of eyeliner en heb ’s ochtends nog steeds niet meer nodig dan geurloze deo, dagcrème van het Kruidvat en bijpassende lippenbalsem. Geheel in lijn met deze houding, ben ik er –net als mijn moeder- van overtuigd dat je nóóit moet beginnen aan het verven van je haar. Want dan ben je daar de rest van je leven zoet mee. Toch…?

De laatste weken begin ik te twijfelen. Sterk te twijfelen. Het komt vast door de zwangerschapshormonen. Als ik in de spiegel kijk, zie ik hoe ontelbaar veel rimpels ik heb (waarom heb ik nooit een dure anti-rimpelcrème gekocht?!). Maar ik zie vooral hoe grijs ik ben. Ontzettend grijs. Wat ben ik oud! Ik lijk wel een oma. Een zwangere oma. Zal ik dan toch mijn haren verven? 

In een vermoeide, sombere, negatieve bui (alweer die hormonen) besluit ik mijn zorgen met Timon te delen. Mijn lieve, trouwe held, die inmiddels óók grijs begint te worden. Al is hij natuurlijk wel vier jaar ouder. En gek genoeg vind ik het grijze haar bij Timon juist super mooi, aantrekkelijk en bijzonder. Regelmatig ga ik met mijn handen door zijn haar en verzucht ik gelukzalig –en oké, ook een beetje plagend- hoe geweldig het is om samen oud te worden. Want als je grijs wordt, ben je oud, toch?!

Timon luistert vol aandacht naar mijn verzuchtingen. Hij wacht tot ik al mijn klachten en mijn argumenten vóór en tegen haarverf heb gespuid. En dan zegt hij het. Het is maar één zinnetje. Maar het zet me met beide benen op de grond. Het doet me alles weer in perspectief zien. Het is een zinnetje dat me opnieuw duidelijk maakt, dat ik niet zo gefocust moet zijn op de schone schijn. Op wat andere mensen zien en denken. En het is een zinnetje dat me overtuigt van liefde die verder gaat dan de buitenkant. Een zinnetje waar ik heel hard om moet lachen.

“Natuurlijk zou je je haar kunnen verven, maar vergeet niet: daaronder ben je nog steeds grijs!”