Thuisonderwijs

Ik denk dat alle ouders in Nederland het wel een beetje zagen aankomen. Toch heb ik tegen beter weten in gehoopt dat het niet zo ver zou komen: de sluiting van de scholen vanwege de Corona-crisis.

Op het moment dat het besluit in Den Haag wordt genomen, heb ik er mixed feelings over. Ik had me de komende weken anders voorgesteld. Juda is net op de voorschool begonnen en dat gaf me juist een soort zwangerschapsverlof-gevoel. Maar nu de scholen dicht gaan, zal ik al mijn nesteldrangklusjes maar weer in de koelkast zetten. Een koelkast die overigens nodig moet worden schoongemaakt. Bovendien is Juda sinds gisteren ziek. Zou het Corona zijn? En… is de zorg voor een zieke peuter een vitaal beroep? Ik vrees dat de school daar anders over denkt…

Tegelijkertijd voel ik ook een soort kick. Ik heb toch niet voor niets lang geleden een jaar PABO gedaan? En 4 jaar Pedagogiek gestudeerd? Laat mij dit klusje maar klaren! In de klassenapp grap ik zelfs tegen andere ouders dat ik over 3 weken bewust voor thuisonderwijs kies.

Vol goede moed maak ik zondagavond met de kinderen een plannetje. We weten nog niet precies hoeveel input we van school zullen krijgen, dus we maken een hele lijst met activiteiten die we de komende weken kunnen gaan doen. Natuurlijk zijn er veel ‘leeractiviteiten’, maar we verzinnen ook creatieve activiteiten, buiten-activiteiten, activiteiten om in je eentje te doen én klusjes in huis. Want hé, een thuisblijfmoeder mag ook best een beetje profiteren van haar kinderen die 3 weken thuis zijn, toch?!

Maandagochtend maken we een flitsende start. Levi en Jaël maken voor het eerst in de geschiedenis hun bed op. Hun slaapkamer wordt na het ontbijt namelijk het kantoor van Timon. Mocht hij met geluid én beeld gaan overleggen met collega’s, dan maak ik in ieder geval nog een beetje een goede indruk. Na het ontbijt ruim ik meteen de tafel af (dit doe ik meestal pas vlak vóór het avondeten), haalt Levi een doekje over de tafel en zuigt Jaël het klaslokaal. Van een beetje klassendienst wordt niemand minder, toch?

Het is exact half 9. Met mijn beide leerlingen maak ik een persoonlijke planning voor de dag. Allebei beginnen ze met een bewegingsactiviteit. Want het fietstochtje naar school moeten we nu missen. En beweging activeert je hersenen. In het schema wisselen we stil-zit-activiteiten af met actievere bezigheden en een buiten-opdracht. Om kwart voor 9 laat ik Levi en Jaël met een Kangoeroequiz starten. Levi mag 75 minuten over zijn versie doen, Jaël 50 minuten. Allebei gaan ze gemotiveerd aan het werk.

Met een meer-dan-triomfantelijk gevoel maak ik een foto en begeef ik me samen met een nog steeds hangerige Juda naar de keuken. Deze 3 weken gaan helemaal goedkomen! Terwijl de kinderen hard werken, heb ik alle tijd om de broodbakmachine aan te zetten (met ons laatste restje meel). Vervolgens ga ik naar boven om mijn tanden te poetsen. Dat doen de meeste juffen vast vóórdat de school start, maar ach, ik ben nog lerende! Ik denk dat ik daarna de was zal ophangen. En een boekje lezen met de zieke Juda.

Het is 5 over 9. Ik heb net mijn tandenborstel schoongespoeld als Levi onder aan de trap verschijnt. Hij is klaar met de quiz. Lichtelijk verbaasd loop ik naar beneden. Ik vraag nog of hij alles goed heeft nagekeken, maar hij is heel zeker van zijn zaak. Terwijl ik online de antwoorden opzoek, heeft Jaël net een opgave te pakken die ze niet snapt. Ze wil dat ik haar help. Ik opper voorzichtig dat je bij een Kangoeroequiz geen hulp mag krijgen, maar volgens Jaël werkt dat bij haar juf heel anders. Ik vraag haar of ze even kan wachten en til een aan-de-muis-trekkende-en-steeds-harder-klagende-Juda bij mij op schoot.

Terwijl ik Juda’s handen weg hou van het toetsenbord en tegelijkertijd wil voorkomen dat hij met zijn ellebogen in mijn buik prikt, loop ik samen met Levi de opgaven na. Met elke fout die ik ontdek (en het zijn er een hoop), wordt hij gefrustreerder en bozer, totdat hij woest en teleurgesteld in huilen uitbarst. Jaël vraagt ongeduldig wanneer ik háár nou kom helpen. Het enige dat ik kan doen, is snauwen dat ze gewoon nog even moet wachten. Juda kan al deze stress niet langer aan en zet het -net als zijn grote broer- op een huilen.

Het is maandagochtend. Om en nabij 10 over 9. Ik denk dat deze 3 weken nog best lang zullen gaan duren.  En dat thuisonderwijs? Ik dacht het niet!

P.S. Na deze heftige inzinking en een veel-langer-dan-geplande-pauze kwamen we er gelukkig achter dat de juffen al keihard aan de slag waren in de digitale leeromgeving. Sindsdien ben ik iets minder de juf, hebben we geen dagplanning meer gemaakt en is het klaslokaal niet altijd schoon. Maar over het algemeen redden we het heel aardig. De eerste week zit er al weer op!