Kokon

Ik hou van deze foto. Hij is gemaakt op de dag dat ik zou gaan bevallen van Jaël, al weer bijna 8 jaar geleden. Levi was op dat moment groot fan van Rupsje Nooitgenoeg. En terwijl ik al wel door had dat de bevalling niet lang meer op zich zou laten wachten, lazen we in alle rust over de rups, de kokon en de vlinder…

Is het toeval, dat Juda juist de afgelopen maand het boekje van de “hps” helemaal ontdekt heeft? En nog altijd niet genoeg heeft, van al die lekkere hapjes die de rups krijgt? Zelf vind ik het boekje óók geweldig. Niet eens zozeer vanwege die lekkere hapjes. Het is vooral die kokon. Ik verlang hartstochtelijk naar een kokon.

Wat zou ik me met mijn ‘grote dikke lijf’ -om met Eric Carle te spreken- graag twee weken terugtrekken in een kokon. Toen Levi na ruim 40 weken nog niet geboren was, gaf de verloskundige ons dat advies: ‘ga lekker cocoonen’. We volgden haar advies op: gordijnen dicht, kaarsjes aan, kopje thee erbij en samen een filmpje kijken op de bank. De volgende ochtend voelde ik het: nu ging er iets gebeuren in mijn lijf!

Ook bij Jaël was die kokon nodig om tot bevallen te komen. Het leven met een peuter van nog geen twee jaar oud was best intensief. Speciaal tijdens mijn verlof had Timon zijn vrije dag naar de woensdag verplaatst. Een break in de week. Die tweede woensdag van oktober was een stralende herfstdag. Met ons drieën hebben we op de markt een warme stroopwafel gekocht. Kibbeling gegeten bij de lunch. En Rupsje Nooitgenoeg gelezen. Zodra Levi ’s avonds in bed lag, barstten de weeën in alle hevigheid los.

Bij Juda is de kokon er nooit gekomen. Ik had voor elke dag en elk uur een opvangscenario uitgewerkt voor Levi en Jaël, maar het gaf me geen rust. Pas toen mijn vliezen na bijna 42 weken zwangerschap kunstmatig werden gebroken en Levi en Jaël zorgvuldig gepland en voorbereid uit logeren gingen, kon ik het loslaten. En kon ik Juda loslaten.

Gisteren was de grote dag. Ja, de grote dag omdat ik was uitgerekend. Maar vooral de grote dag omdat voor het eerst in twee maanden tijd alle drie de kinderen naar school waren. Van half 9 tot kwart over 12. Zou ik in die paar uur dan kunnen bevallen? Nee dus…

Vannacht werd ik wakker van de pijn. Ik wist het meteen. Dit was een wee! Met een groot gevoel van blijdschap keek ik op mijn wekker. Half 3. Nog 4 uur voordat de kinderen wakker zouden worden. Nog 4 uur om te bevallen. Gezien mijn statistieken bij Jaël en Juda moest dat genoeg zijn. Maar zou ik het redden zonder de kinderen wakker te schreeuwen? Daar kon ik op basis van eerder behaalde resultaten minder gerust op zijn. En terwijl de logistieke planning in mijn hoofd op gang kwam, namen de weeën weer langzaam af…

En nu? Nu loop ik met mijn ziel onder de arm. Ik wil bevallen en ik voel dat mijn lijf het ook wil. Maar hoe kan ik ooit in die kokon komen? Ik heb Juda naar de voorschool gebracht. Ik heb boodschappen gedaan. En nu zijn Levi en Jaël aan de beurt om thuis onderwijs te krijgen. Het leven met 3 kinderen is alles behalve een kokon.

Terwijl ik op de fiets zit om Juda van de voorschool te halen, bedenk ik dat het vannacht dan maar moet gebeuren. Dan is er immers rust? Ik hoop dat mijn lijf het snapt. Dat als de kinderen in bed liggen, het helemaal los mag gaan. Met een beetje tempo graag, want morgenochtend om half 7…

Na de lunch probeer ik wat te slapen op de bank. Levi en Jaël zijn goed aan het werk. Geloof ik. Ik zet nog een blog online. Dat moet óók gebeuren. Ik ruim het huis op. En speel een spelletje met Levi. Als ik om 5 uur naar de keuken loop -hoe eerder ik kook, hoe eerder de avond kan beginnen, toch?- dringt het tot me door.

Die bevalling waar ik zo naar uitkijk, is al lang begonnen.

Ik kan wel denken dat ik me vanavond-als-de-kinderen-op-bed-liggen terug kan trekken in mijn kokon, maar daar denkt mijn lijf anders over. Dat is al hard aan de slag. Als ik de klok in de gaten hou, komen de weeën al om de 6 minuten. Het wordt tijd om mijn lijf serieus te gaan nemen. Het wordt tijd om mijn eeuwige planning los te laten. De boel de boel te laten. Het wordt tijd dat ons vierde kindje wordt geboren.

En terwijl de kinderen beneden met hun lieve tante een restje macaroni eten, een ijsje halen en heel veel filmpjes kijken, trek ik me boven terug. Ik maak me voor één keer geen zorgen over kinderbedtijd. En al helemaal niet over de mate van geluidsoverlast die ik mogelijk produceer.

Ik trek me terug in mijn kokon, terwijl een lief klein wereldburgertje zíjn kokon verlaat. Na 40 weken en 1 dag knabbelt hij een gaatje in zijn kokon, krabbelt naar buiten en… is een wonderschone vlinder!

Welkom lieve, mooie Abel!