Beetje steun

Of ik wel een beetje steun aan jou had.

Ze vroeg het met een bezorgde blik in haar ogen. Het was de avond van het kerstdiner op school, al weer een maand of 6 geleden. Ik zat naast haar op de trap, te wachten tot onze kinderen waren uitgegeten en ik vertelde zuchtend hoe hectisch de dag was geweest met drie kinderen, koken voor het kerstdiner, muziekles, een lekke band, een verkeerde bus en te weinig tijd tussen muziekles en het kerstdiner. En toen stelde ze die bezorgde vraag: “Heb je wel een beetje steun aan je man?”

Ik begon meteen hard te lachen. Een beetje steun? Wat dacht je dan? Dat ik dit zonder steun kon doen? Natuurlijk niet. Pas in tweede instantie zag ik de ernst van de hele situatie in. Door onze weloverwogen rolverdeling denken de ouders op school dat jij een carrière-tijger bent. En dat ik als een onderdanige huisvrouw alle rotklusjes opknap. Wat een misvatting.

Allereerst ben jij niet de carrière-tijger en ik niet de onderdanige huisvrouw. Ik denk dat jij diep van binnen misschien wel liever degene was geweest die thuis was gebleven voor de kinderen. Maar opofferingsgezind als je bent, ben jij fulltime gaan werken, zodat ik fulltime thuis kon zijn.

En dan dat kerstdiner. Dat hebben we alleen op het nippertje gered, doordat ik jou vanuit de verkeerd-gekozen-bus-terug-van-muziekles instructies kon geven voor alles wat er nog met de hapjes moest gebeuren. Jij hebt de vlaggetjes met wel halal/niet halal in de juiste hapjes gezet. De glitterschoenen van Jaël in de gang klaargezet. Eten voor mij opgewarmd, zodat ik in de auto naar school nog snel wat kon eten. En jij stond klaar om Juda van me over te nemen, zodat ik niet óók nog met hem hoefde te slepen.

Dat is onze werkelijke rolverdeling. Ik schitter met de hapjes, de vlaggetjes en de o-wat-heb-ik-toch-hard-gewerkt-verhalen. Terwijl jij op de achtergrond alle ballen in de lucht houdt. De gaten opvult. De hele boel overeind houdt.

Afgelopen zaterdag was het weer zover. Op een mini-feestje voor mijn jongste zusje stond ik in het park te shinen met brownies, scones en bananenbrood. En de andere gasten zeiden oh en ah over zo’n geweldige moeder van 4 kinderen die al twee-en-een-halve-week na de bevalling tot dit soort activiteiten in staat is. Waar haalt ze de energie vandaan? Maar in werkelijkheid was dat het enige dat ik tot dan toe -met veel hulp van Jaël- had uitgevoerd. En lag ik na afloop weer uitgeteld op de bank. Terwijl jij de troep wegwerkte. En de zorg voor onze 4 kinderen voor je rekening nam.

Of ik een beetje steun aan je heb?!

Ik ben geschrokken van die vraag! Want blijkbaar is dat niet voor iedereen duidelijk. Daarom wil ik deze mooie dag -jouw verjaardag!- aangrijpen om de hele wereld te laten weten dat jij mijn steun en toeverlaat bent. Mijn rots in de branding. Mijn wat-moest-ik-zonder-jou.

En als mijn lezers dan reageren met een compliment voor mijn blog, dan hoop ik dat ze weten, wie er tijdens het typen op de achtergrond weer hard aan het werk was…

—

Onderschrift bij de foto: toen de kraamzorg 4 dagen na de bevalling al stopte en ik op dag 5 koorts kreeg en aan bed gebonden was, ontdekte ik de allerbeste kraamzorg ever. Timon maakte heerlijke, verantwoorde hapjes voor me. Zonder vlaggetjes. Dat wel… Maar met deze foto mag híj een keertje shinen! Dik verdiend!