Zaterdagochtend

 

Het is zaterdagochtend. In onze pyjama’s genieten we van een uitgebreid ontbijt met warme broodjes. “Dit is onze laatste zaterdag in dit huis…” Het besef komt hard bij me binnen en ik kan niet anders dan het uitspreken. Jaël zucht verdrietig en boos tegelijk. “Mam, wil je alsjeblieft ophouden met dat soort opmerkingen?” Ik voel me deze dagen verscheurd. En als ik Jaël hoor, ben ik niet de enige. Over 6 dagen verhuizen we naar de andere kant van het land. Ruim 17 jaar heb ik in Amsterdam gewoond. Bijna 11 jaar in dit huis. Een huis vol herinneringen. Herinneringen aan geboortes. Verjaardagen. En ontbijtjes op zaterdag. Maar nu gaan we weg. Ver weg.

 

Bij alles wat we deze week doen, realiseer ik me: het is de laatste keer! De laatste keer naar muziekles. De laatste keer naar handbal. De laatste keer naar het winkelcentrum. En de laatste keer op zaterdagochtend aan het ontbijt.

 

Met elke laatste keer heb ik het gevoel dat ik een wortel doorknip. Een wortel waarmee ik zelf vast zit, maar meer nog een wortel waarmee onze kinderen vast zitten aan ons mooie leven in deze mooie stad. Ik knip hun wortels door en om de pijn nog erger te maken, spreek ik het hardop uit: dit is de laatste keer…

 

Door de reactie van Jaël word ik opnieuw overspoeld door twijfels: Waarom zijn we hier aan begonnen? Waarom laten we alles los waar we zo aan vastzitten? En waarom gaan we naar een plek waar we helemaal opnieuw moeten beginnen? In de chaos van verhuisdozen kan ik het antwoord niet meer vinden…

 

In een afscheidsboodschap aan onze kerk haalde ik deze week een tekst uit Prediker aan. Er is een tijd om op te bouwen en er is een tijd om af te breken. Er is een tijd om te omhelzen en een tijd om afstand te houden. Er is een tijd om te planten en een tijd om uit te rukken. Zelfs het schrijven van de tekst deed onnoemelijk veel pijn.

 

Maar waar ik bij het schrijven van die boodschap vooral stil stond bij het afscheid, het afbreken en het uitrukken, daar is het tegenovergestelde natuurlijk óók waar. Straks in ons nieuwe huis, komt er een tijd van opbouwen, van omhelzen, van planten, van wortelschieten En als wij maar met zijn zessen zijn, en meer nog: als God maar met ons meegaat, dan gaat er weer iets heel moois bloeien in Wageningen.

 

 

Ja, lieve Jaël, ik zeg het toch hardop: dit is de laatste zaterdagochtend in ons huis. En dat doet ongelofelijk veel pijn. Maar wat ik óók hardop wil zeggen, is dat er volgende week wéér een zaterdag is. En als wij dan nog steeds met zijn zessen zijn én als God er nog steeds bij is, dan komt het helemaal goed!

 

afscheidgezinGodverdrietverhuizen