Opa en oma

“Dit hapje mag je niet opeten hoor!” Het is vast heel pedagogisch-onverantwoord om je kind op deze manier zijn bordje leeg te laten eten. Maar zo lang het werkt, werkt het, toch?!

Juda is een prima eter. Rondslingerende koekjes, open potten speculoos, een zakje gedroogde dadels voor onderweg. Hij weet ze allemaal te vinden en eet ze zonder moeite op. Toch zijn er ook dagen dat het met het échte eten niet zo makkelijk gaat. (Misschien zijn dat de dagen dat hij al teveel zelf-gevonden tussendoortjes heeft gegeten?). En op zulke momenten werkt de ‘reverse psychology’ ontzettend goed bij Juda! We hebben er met het hele gezin zo enorm veel lol van, dat we er hele toneelstukken bij verzinnen.

“Deze lasagne is voor opa hoor, niet opeten!” Met onze duim en pink als telefoon bellen we naar opa. Of oma. (Zelfde nummer). “Ja, hallo opa! We hebben hier een heerlijk hapje lasagne voor u. Nee, we zullen ‘m niet opeten hoor. We bewaren ‘m voor…. Oh nee! Juda heeft ‘m net opgegeten. Sorry opa!” Quasi-boos kijken we Juda aan. En maken moedeloos een nieuw hapje klaar. Voor oma.

Ik weet het hoor. Dit is pedagogisch totaal onverantwoord. Ik besteed veel te veel aandacht aan ongewenst gedrag. En ik leer mijn kind om te doen wat niet mag. En daar zou ik vroeg of laat spijt van moeten krijgen. Maar vooralsnog werkt het prima. Hebben we met zijn allen plezier aan tafel. En komt dat bordje nog leeg ook. Geen enkele reden tot spijt dus.

Vandaag ben ik druk in de weer in de keuken. Ik mag de verhuisdozen en ongeschilderde muren even een dagje laten rusten, want we organiseren een klein Corona-proof feestje voor opa en oma die 50 jaar getrouwd zijn. En dus mag ik heerlijk los met taart, brownies, soep en broodjes.

Net nadat ik de laatste hand aan de worteltaart heb gelegd en wil beginnen aan de belegde broodjes, komt Juda de keuken in. Hij trekt een krukje tevoorschijn, klimt er bovenop, kijkt verlangend naar al dat lekkers en steekt zijn handje al uit. Ik reageer verschrikt. “Niet aankomen hoor! Dat is voor opa en oma!”

Er verschijnt een brede grijns op het gezicht van Juda. Zijn ogen beginnen te twinkelen. En ik realiseer me dat dít het moment is om spijt te krijgen…