Thuis

Wat is het toch heerlijk om overladen te worden met complimenten als mensen je nieuwe huis binnen komen. “Wat een mooi plekje!” “En wat een zee van ruimte!” Daar kan ik echt van genieten. Wel jammer dat ik die spontane opmerkingen in de afgelopen maanden nog niet één keer heb gehoord...

Iedereen die denkt dat ik nu overdrijf, die heeft het mis. Volgens mij is er nog niet één persoon in superlatieven vervallen bij het binnenkomen van ons nieuwe huis. En ik snap het wel. Want ons nieuwe huis is op het eerste gezicht een beetje karig in vergelijking met ons oude huis.

Ons oude huis was echt bijzonder. Een huis zoals je het niet vaak tegenkomt. Met een zee van ruimte op de begane grond. Een huis dat -tot de laatste dag- complimenten scoorde bij elke bezoeker die voor het eerst binnen kwam. Heerlijk.

Dat dat heerlijke huis op de eerste verdieping maar heel weinig te bieden had, was voor de meeste bezoekers niet zichtbaar, maar voor ons dagelijks merkbaar. En een reden om te verhuizen. Spijtig genoeg kozen we bij het maken van onze verhuisplannen een woonplaats waar zó’n krapte op de woningmarkt heerst, dat we -na lang zoeken- besloten om voor een ‘goed genoeg huis’ te gaan (vergeef me deze ontzettend verwende term!). Een huis om in te starten. En van daaruit nog eens verder te kijken.

In dat ‘goed genoeg huis’ wonen we nu. Boven hebben we eigenlijk een zee van ruimte. Voor ieder kind een eigen kamer. En voor Timon ook nog een werkkamer (geen overbodige luxe in corona-tijd). Maar die zee van ruimte is niet zichtbaar als je binnenkomt. Onze gasten zien een huiskamer waar onze grote bank en eettafel maar net in passen (om van de 6 gezinsleden nog niet te spreken). En ze houden wijselijk hun mond.

Het geeft me een ongemakkelijk gevoel bij elk ‘ik-kom-je-nieuwe-huis-bekijken-bezoek’. Ik voel me ongemakkelijk, omdat ik mensen in zo’n lastig parket breng. Wat moeten ze zeggen als ze binnen komen? Ik snap heel goed dat ze niet uitroepen hoe geweldig ruim ze onze woonkamer vinden. Want dat is ie -in vergelijking met onze vorige woonkamer- niet. Maar ik wil toch liever óók niet dat ze meteen benoemen wat een hoop leefruimte we hebben ingeleverd. (En dat doen ze gelukkig niet.)

De meeste mensen blijven stil.
Dat is wat ongemakkelijk.
Voor mij, maar waarschijnlijk nog meer voor hen.

Dit weekend kwam een goede vriendin voor het eerst langs in ons nieuwe huis. Ook zij bleef in eerste instantie stil. Maar toen ze een uurtje was geland en nog eens rustig om zich heen keek, vond ze de juiste woorden.

“Ja, ik geloof dat ik me hier wel thuis voel!”

En weet je wat nou zo gek is? Dat is precies wat ik ook voel!