Het heeft wat moeite gekost, maar om een uur of 4 loop ik eindelijk met Juda en Abel richting de speeltuin. We zijn de voortuin nog niet uit, of de eerste druppels vallen op ons hoofd. Juda kijkt verschrikt op. “Regent!” Nog voordat ik kan opperen om dan maar weer terug te gaan, zet hij zijn capuchon op, kijkt me lachend aan en zegt: “Hoort-er-bij! Erg niet!”
Het is al weer 5 uur. We zijn weer terug uit de speeltuin. Abel is in de box in slaap gevallen. Ik maan Juda tot stilte, maar dat had ik beter niet kunnen doen. Juda rent naar de box en tettert met zijn allerluidste stem in de kleine baby-oren van Abel. “Aaaa-bel!” Als Abel huilend wakker wordt, aait Juda hem liefdevol over zijn bolletje. “Til maar. Hoort-er-bij! Erg niet!”
Het is 6 uur. Geweest. We zitten eindelijk met z’n allen aan tafel. Het eten is al weer koud. En dan willen we ook nog even bidden. Net als we klaar zijn voor de start, gooit Juda zijn glas water voor de acht-en-twintigste keer omver. Ik wil zuchten, mopperen en klagen, maar nog voor ik iets kan zeggen heeft Juda-die-eindelijk-gaat-praten zijn woorden al klaar. Met een grote glimlach brengt hij me schouder-ophalend in herinnering: “Hoort-er-bij! Erg niet!”
Het is ver na 7 uur. Hoogste kinderbedtijd. Ik zet Juda op de wc. Dat hij al zindelijk is, is echt genieten. Alleen jammer dat hij steeds over de bril plast. Het liefst op zo’n manier dat én de wc, én de grond én zijn kleren nat zijn. En mocht ik denken dat dit irritant, frustrerend en uitputtend is, dan wil Juda het me met zijn allerliefste zangerige stemmetje nog wel een keer uitleggen: “Hoort-er-bij! Erg niet!”
Het is bijna 11 uur. Ik strompel naar mijn bed. Het leven met een peuter is soms best vermoeiend. Maar als ik het even helemaal zat ben, hou ik me vast aan die aloude pedagogische waarheid: het is maar een fase!
Of, in andere woorden: “Hoort-er-bij! Erg niet!”
Gewoon... Irene 