Kwetsbaar

Tevreden parkeer ik samen met Levi om kwart over 8 ’s ochtends mijn fiets bij de Lidl. Tot nu toe loopt mijn planning gesmeerd! Dan valt me op hoe rustig het nog is en dringt het tot me door: het is het ‘kwetsbaren-uurtje’.

Boodschappen doen in Corona-tijd is nog niet eenvoudig. Al 8 maanden lang doe ik braaf één keer per week een hele lading boodschappen, om de rest van de week niet meer in de winkel te hoeven komen. Al 8 maanden lang doe ik dat met zo min mogelijk kinderen. Levi die op deze studiedag persé mee wil fietsen, moet van mij met een boek buiten in de bakfiets blijven wachten. Als ik hard doorwerk ben ik om kwart voor 9 weer thuis. Dan begint de dagelijkse video-meeting van Timon. Aan het opnieuw ingevoerde kwetsbaren-uurtje had ik alleen even niet gedacht.

Ik zucht. En ik maak een fout. Een hele domme fout: ik spreek mijn constatering hardop uit. “Oei, het is hier zeker nog kwetsbaren-uurtje.” Samen werpen we een blik op alle aanplakbiljetten en inderdaad, de kwetsbaren in Wageningen kunnen ’s ochtends tot 9 uur boodschappen doen bij de Lidl. Even sta ik in tweestrijd. Maar al snel wint de ratio het. Allereerst voel ik me met een gezin met 4 kinderen soms óók best kwetsbaar. Ten tweede heb ik nét alles georganiseerd om even snel boodschappen te kunnen doen. En last but not least zijn de yoghurt, kaas en muesli al sinds gisteren op. Als ik nu snel naar binnen ga, hoeven ze me hier een week lang niet meer terug te zien.

Levi is het niet met me eens. “Nee mam, het mag niet. Ga dan naar een andere supermarkt.” Ik zucht opnieuw. Misschien heeft hij een punt. Er is een goede kans dat Albert Heijn het kwetsbaren-uurtje van 7 tot 8 heeft, om verder geen omzet mis te lopen. Ik ga eigenlijk liever naar de Lidl, omdat ik van mening ben dat ik dan goedkoper uit ben. Maar Levi heeft me laatst al verteld dat Albert Heijn bewezen voordeliger is (en dat ik nóg beter naar de Hoogvliet zou kunnen gaan). En dus fietsen we door naar Albert Heijn.

Eenmaal aangekomen bij Appie realiseer me dat ik het dit keer iets tactischer moet aanpakken. Ik parkeer Levi met zijn boek in de bakfiets en loop zélf naar de schuifdeur om de aanplakbiljetten te lezen. Ook hier staat duidelijk dat het kwetsbarenuurtje tot 9 uur duurt, maar ik wil niet nóg verder fietsen voor mijn weekboodschappen. Ik zet mijn mondkapje op, probeer niemand aan te kijken en race schuldbewust door de winkel.

Wat is het stressvol om de regels te overtreden. Overal om me heen zie ik ouderen. Wat zouden ze denken? En de medewerkers die de vakken vullen? Zou iemand me durven aanspreken op mijn gedrag? Ik ben nog niet heel erg thuis in deze Albert Heijn en moet wel drie keer de winkel door om de juiste spullen in mijn kar te kunnen laden. En dan vergeet ik in alle stress toch nog de helft van mijn lijstje. Kan ik later deze week nóg een keer naar de winkel…

Met rode wangen van de stress én de schaamte kom ik weer bij Levi terug. Omdat eerlijk nog steeds het langst duurt, biecht ik hem op dat ik in het kwetsbaren-uurtje boodschappen heb gedaan. Hij is er stil van. Zwijgend racen we naar huis. Pas als we onze straat binnenrijden, kijkt Levi me hoopvol aan: “Had jij niet nog steeds last van astma?”