Brievenbusgeluk

Het afgelopen half jaar ben ik keihard met mijn neus op de feiten gedrukt: er zijn zó veel mensen die attenter zijn dan ik!

Toen Abel een half jaar geleden werd geboren, moest het aantal fte bij PostNL tijdelijk worden verdubbeld. Wat hebben we veel kaartjes gekregen van familie, vrienden, vrienden-van-familie en familie-van-vrienden. Elke dag plofte er weer een stapel geluk op onze deurmat. En bijna even vaak kwam de pakketjesman aan de deur met babykleren, kindercd’s, bloemen en speelgoed.

Net toen ze bij Post NL dachten dat ze de personeelsbezetting weer terug konden schroeven naar het oude niveau, verhuisden we naar Wageningen en kwam er een nieuwe stroom post op gang. Het meest onder de indruk was ik van de kaartjes die al waren gearriveerd vóórdat wij er waren. Het is niet te beschrijven hoe welkom je je voelt in je nieuwe huis, als er al handgeschreven post voor je klaarligt! Lieve woorden van lieve mensen, die er voor zorgen dat je je in één klap iets minder ontheemd voelt.

Ik heb me bij het lezen van al die kaartjes één ding voorgenomen: ik ga óók zo attent worden! Voortaan ga ik trouw verjaardagskaarten sturen. Ik stuur al mijn vrienden en familie direct een kaartje als ze een kind, kleinkind of buurkind krijgen! En ik zorg ook dat er een kaartje in het nieuwe huis klaar ligt op de dag van de sleuteloverdracht! Want hoeveel moeite kost het nou eigenlijk om een kaartje te sturen?

Het antwoord is even simpel als teleurstellend: het kost mij héél véél moeite om kaartjes te sturen. Er ontbreekt gewoon iets in mijn genen waardoor het me zelden lukt:

• Ik heb een hele stapel kaarten op voorraad, maar veel kaarten hebben een rare afmeting, waardoor ze niet in een gewone envelop passen. En gewoon Irene heeft alleen gewone enveloppen…
• De adreslijst van mijn vrienden en familie staat op de laptop. Voordat die is opgestart, ben ik weer 10 minuten verder. In die 10 minuten ben ik al minstens drie keer afgeleid door één van de kinderen. En wetende dat dit gaat gebeuren, start ik de laptop maar niet meer op…
• Als ik ’s avonds wél de rust heb om de laptop op te starten, heeft het geen zin meer om de brief te posten. De bus is immers al geleegd. De volgende ochtend blijft er in de ochtendspits echter ook geen tijd over om de brief te posten. Bovendien kan het de hele dag nog. De bus wordt toch pas om 5 uur geleegd. En dan is het opeens al weer half 6. En heeft het geen zin meer om naar de brievenbus te gaan, want de bus is tóch al geleegd…

Het allerergste is, dat ik mezelf inmiddels zó goed ken, dat ik me nauwelijks meer voorneem om een kaartje te sturen. Het gaat me toch niet lukken.

Tot deze week! Deze week is de officiële Week van het Brievenbusgeluk. Een week om mensen te verrassen met een beetje aandacht-door-de-brievenbus. Een week die twee jaar geleden in het leven is geroepen door mijn aller-eigenste zus. (Dat is meteen een reden om te twijfelen aan mijn ‘niet-in-de-genen-argument’.)

Hoogste tijd om in actie te komen. Daarom heb ik vandaag bij de Action grote enveloppen gekocht, waar elke willekeurige kaart in past. Morgen zet ik bij het wakker worden meteen de laptop aan. En morgenavond loop ik ná half 6 gewoon nog naar de brievenbus. De bus wordt immers overmorgen alweer geleegd!

Het liefst zou ik deze week alle mensen die in het afgelopen half jaar zo attent zijn geweest, een kaartje terug sturen. Maar ik moet de lat niet te hoog leggen. Dus: als je deze week een kaartje van mij krijgt…

… dan heb je echt geluk!