Voor de gek

Wie denkt dat er in Nederland maar één discussie wordt gevierd rondom Sinterklaas heeft het mis. Christelijk Nederland heeft -naast de discussie over zwarte pieten- nóg een belangrijk onderwerp van gesprek: mag je je kinderen voor de gek houden en vertellen dat Sinterklaas echt bestaat?

Timon en ik zijn er altijd nuchter in geweest. We hebben de kinderen nooit verteld dat Sinterklaas écht bestaat. Maar anderzijds zijn we ook niet voortdurend bezig om te vertellen dat die man gewoon verkleed is. We kiezen de gulden middenweg. We genieten van de lol. En maken af en toe een opmerking, om het hele spel te relativeren.

Onze aanpak heeft voor Levi en Jaël geweldig gewerkt. Jarenlang hebben we ze voor de gek kunnen houden, waarbij ze altijd wisten dat wij iets te maken hadden met die zak voor de deur. Maar waar ze ook steeds opnieuw verrast werden door de wendingen in het spel (en de slimheid van hun ouders :-)). Vorig jaar namen ze op 5 december een dapper besluit: “Volgend jaar doen we mee met het spel! We willen lootjes trekken! En elkaar voor de gek houden.“

Zo gezegd, zo gedaan. Het plan is om met de 4 oudste gezinsleden lootjes te trekken, maar 1 minuut voordat we de lootjes maken, heb ik een fantastische ingeving. We stoppen er óók een lootje voor Juda bij en dan trek ik gewoon 2 lootjes. Drie lootjes wordt me een beetje te gortig. En Abel kun je toch nog niet voor de gek houden…

Zodra de lootjes getrokken zijn, realiseer ik me wat ik gezegd heb. Twee surprises maken. Dat wordt een streep door de klus-planning de komende weken… De Sinterklaas-stress wordt nog iets groter als Levi me om hulp vraagt bij zijn lootje. Hij heeft grootse plannen voor een cadeau en een surprise voor Timon. Of ik even wil meehelpen.

Ook Jaël besluit na een week dat ze toch hulptroepen nodig heeft. Ze wil de brandweerkazerne van brandweerman Sam knutselen voor Juda. Met een garage, een keuken, een meldkamer en een brandweerstang.

De lootjes van school zijn op dat moment nog niet getrokken. Zodra die er zijn, is de chaos compleet. Levi en Jaël zitten bij elkaar in de klas en ze willen absoluut niet dat de ander weet wat er op hun lootje staat. Dagenlang loop ik op en neer tussen de kamers van Levi en Jaël. En dan gauw weer naar beneden, waar Juda de boel afbreekt en Abel ligt te huilen. Ik bereid papier maché voor, zoek lijmdopjes, bestel cadeautjes online, spaar lege flessen en lege dozen om te beplakken, rij naar Barneveld voor een marktplaatsdeal, zoek afbeeldingen van Sam en zijn team op internet en ga zo maar door.

’s Avonds als de kinderen op bed liggen, werk ik aan mijn eigen surprises en maak ik lijstjes met alle cadeaus die er verder nog in de zak moeten komen. Krijgt iedereen evenveel? Wordt niemand té veel verwend en wordt niemand verwaarloosd? De puzzel wordt met steeds meer gezinsleden steeds complexer.

Het is een paar dagen vóór de grote avond als Levi hardop tot het inzicht komt, dat ik al enkele weken heb: “als mama de hulp is van Jaël én van mij, dan heeft papa dus het lootje van mama“. Je kunt die kinderen echt niet meer voor de gek houden….

Ondanks briljante voornemens en strakke planningen komen Sinterklaasvoorbereidingen bij mij altijd op de laatste twee avonden aan. En laat die één na laatste avond nou net een avond zijn dat Abel niet wil slapen. Gevolgd door een nacht dat Juda hoestend en proestend blijft spoken. Waardoor hij de volgende ochtend niet naar de peuterschool kan.

Het is de avond vóór pakjesavond. Ik knutsel en dicht mezelf een slag in de rondte, terwijl ik hartstochtelijk verlang naar mijn bed. En ik vraag me af: wie hou ik hier nu écht voor de gek?