Optimistisch

Het hoge woord is er uit. De komende 5 weken zijn de kinderen thuis. Gedurende de dag hoopte ik gisteren nog dat de ‘bronnen’ het verkeerd hadden. Dat de basisscholen tóch open zouden blijven. Maar sinds het hoge woord er uit is, voel ik een soort berusting.

Of eigenlijk is het méér dan berusting. Het is een vreemd gevoel van optimisme. Ik zie ongekende kansen voor een geweldige tijd met elkaar. Een tijd om nooit te vergeten. We gaan van het resthout dat nog in de berging ligt, zo’n leuke houten kerstboom knutselen (dat ruimt de berging ook meteen wat op). We gaan nieuwe recepten uitproberen (de supermarkten blijven tenslotte open). En we kunnen eindelijk al die mooie fietstochten maken in onze nieuwe woonomgeving. Een verandering van ritme geeft mij een enorme boost. Dit is mijn kans! Nu kan het goede leven écht beginnen!

De oplettende lezer weet al waar dit verhaal naar toe gaat. Want had ik aan het begin van de eerste lockdown niet nét zo’n boost? Plannen om de kinderen dagelijks hun bed op te laten maken, veel te laten bewegen en in vrede samen te laten spelen?

Halverwege die eerste dag was ik alweer bij zinnen en ontdekte ik hoe het nieuwe dagelijkse leven er uit zou gaan zien. Internetverbindingen die niet tot stand komen. Printers die dienst weigeren. Peuters die gillen om een filmpje (want waarom mogen grote broer en zus opeens de hele dag op een schermpje?). Kinderen die géén uitleg willen van hun moeder. En moeders die wel wéten dat het -juist nu- zo fijn is om thuisblijfmoeder te zijn, maar opeens héél diep verlangen naar een betaalde baan. Liefst een cruciale functie. Buitenshuis.

Maar zover is het nu nog niet. Op dit moment geniet ik van mijn optimistische gevoel. Mijn overtuiging dat ik de wereld aan kan. En -eerlijk is eerlijk- ik heb goede redenen om te geloven dat deze tweede lockdown beter gaat zijn dan de eerste.

Ik hoef dit keer niet tussen het opnieuw opstarten van de laptop en het uitleggen van de rekenopdracht in, mijn huis verkoop-klaar te maken. Ik snap nog steeds niet hoe dat me in de eerste lockdown is gelukt. Maar als ik dát kan, moet een beetje klussen tijdens de tweede lockdown toch een peulenschil zijn?

Ik ben dit keer niet hoogzwanger! Natuurlijk is er wel een baby die wil drinken en getild wil worden, maar hij is óók een bliksemafleider voor ruziënde kinderen én -nog veel belangrijker- de perfecte reden om de decibellen geluid naar een acceptabel niveau terug te brengen: Sssst, Abel slaapt!

Timon hoeft dit keer niet in de slaapkamer van Levi en Jaël te werken. Aan het knutseltafeltje-op-conservenblikken. Wat een enorme luxe dat hij sinds juli zijn eigen werkkamer heeft. Met nog steeds een in hoogte verstelbaar bureau. Maar dan zonder conservenblikken. En ook Levi en Jaël hebben ieder hun eigen kamer-met-bureau. Misschien ga ik gewoon afspreken dat ze alleen voor de pauzes naar beneden mogen komen?

Last but not least is deze tweede lockdown beter dan de eerste, omdat hij pas woensdag ingaat (en niet meteen de volgende ochtend). De kinderen mogen nog even één dag naar school. Zelfs Juda heeft nét vandaag zijn dag op de peuterschool. Zo’n laatste rustige dag biedt ongekende kansen. Ik zou het hele huis kunnen opruimen om een stimulerende leeromgeving te creëren. Ik zou voor drie dagen vooruit kunnen koken, om de avondspits van de komende dagen te verzachten. Ik zou de onderbroeken en de sokken van de komende week vast vooruit kunnen wassen. Zodat ik tijd over hou voor computerproblemen.

Maar het beste wat ik kan doen, doe ik op dit moment. Ik geniet van de rust en ik schrijf een blog. Want ik vrees dat dát er niet van gaat komen, de komende weken. Ik moet tenslotte wel realistisch blijven…