Kroon

Wie alleen de buitenkant ziet, zou denken dat het hier best gezellig is. Ik sta onze slaapkamer te schilderen en 3 meter verder, aan de andere kant van de geopende deur, zit Timon achter zijn bureau te werken. Maar wie mijn binnenkant ziet, weet wel beter. Ik ben nog aan het malen over de ruzie die we gisteren hadden. Een ruzie die we eigenlijk nog niet echt goed hebben opgelost. Hoe harder ik maal, hoe bozer ik van binnen word.

Ik weet niet hoe het met alle andere huwelijken in Nederland is gesteld, maar in dat van ons is de invloed van Corona best merkbaar. Natuurlijk is het gezellig, praktisch, handig en rustig dat Timon al 9 maanden thuis werkt. En wat een geluk dat hij de laatste 6 maanden een eigen werkkamer heeft. Maar het heeft ook zijn keerzijde.

Timon heeft zijn collega’s in die 9 maanden -op 2 dagen na- alleen online ontmoet. Dat komt zijn motivatie om aan het werk te gaan niet altijd ten goede. De scheiding tussen werk en privé is flinterdun. Geen autoritje van een half uur of -als het tegenzit- een dik uur, om even te schakelen naar de andere wereld. Nee, er zit maar één deur tussen die twee werelden. Een deur die geregeld wordt opengegooid door Juda, die –hallo allemaal!- zo graag weer even wil zwaaien naar de collega’s van papa. En altijd als ik denk dat ik wel even snel in mijn eentje op en neer kan fietsen om Levi en Jaël van school te halen, wordt Abel nét huilend wakker. Thuiswerken is niet meer zo luxe als het vroeger leek.

Het is pas sinds een paar weken, dat ik me realiseer dat óók ík heb moeten inleveren. Natuurlijk is het handig dat er altijd iemand thuis is. En is het heerlijk dat Timon zonder uitzondering aanschuift voor ontbijt, lunch én avondeten. Maar het is niet alleen zo dat Timon al 9 maanden thuis werkt. Ik woon ook al 9 maanden in een kantoor. Ik moet dagelijks -zonder dat Juda het merkt- naar boven sluipen voor de wasmachine. Want als Juda meeloopt, rent hij wéér die werkkamer binnen. En net op die ene dag dat ik pas om 10u ben toegekomen aan een douche en nog met een handdoek op mijn hoofd rondloop, moet ik een tegenstribbelende Juda weer ‘uit een meeting plukken’ en zwaai ik verontschuldigend in de camera. Tja, die thuisblijfmoeders voeren echt geen klap uit… Zelfs als ik in mijn eentje naar de winkel of naar school fiets, voel ik stress: wat als Juda of Abel wakker wordt? Dan zit Timon wéér met een kind op schoot te werken. En dat vind ik niet kloppen. Doorfietsen dus!

De boosheid die gisteren ontstond en eigenlijk nog niet is opgelost vindt zijn basis in onze thuis-werk-irritaties en kantoor-woon-frustraties. En het was niet de eerste in zijn soort. Om mijn boosheid te verbloemen en de stilte te camoufleren, zet ik onder het schilderen een muziekje op. Ik kies een oer-oud album van Amy Grant en zing gedachteloos mee:

Sometimes we make it harder than it is,
We’ll take a perfect night
And fill it up with words we don’t mean (…)

That’s when we must start
Believing in the one thing
That has gotten us this far.

That’s what love is for
To help us through it

Het is alsof ik in een spiegel kijk. Waarom probeer ik op momenten als deze redelijke argumenten te vinden om mijn boosheid te voeden? Is het niet veel beter om terug te keren naar de totaal onlogische liefde die ik voor Timon voel? Kom op Irene, laat je frustraties los. Keer terug naar je hart en hou maar gewoon van Timon, zoals je altijd hebt gedaan.

Terwijl ik mijn kwast neerleg en Timon zijn werkkamer binnenloop voor een bevrijdende zoen en een omhelzing (“is de camera uit?”) denk ik terug aan het citaat van Dietrich Bonhoeffer, dat we al weer 15 jaar geleden kozen voor onze trouwkaart: “Pas de kroon maakt de koning en niet de wil om te heersen; zo maakt pas het huwelijk en niet je wederzijdse liefde jullie tot een echtpaar voor God en de mensen.” We kozen dit citaat omdat we wisten dat onze eigen liefde nooit genoeg zou zijn om een heel leven bij elkaar te blijven. De liefde waar Amy Grant over zingt, is belangrijk. Maar steeds opnieuw hebben we de aanwezigheid van God nodig in onze relatie, als kroon op onze liefde.

In het afgelopen Corona-jaar heb ik me -vaker dan goed was- laten leiden door allerlei ‘redelijke argumenten’ om ruzie te maken met Timon. Mijn goede voornemen voor 2021? Teruggrijpen op de ‘onlogische liefde’ die ik voor Timon voel en mijn boosheid laten varen. Maar mijn beste voornemen is: me op God richten, voor Zijn ‘onverdiende Kroon‘ (Corona 🙂 ) op onze relatie.

Ik wens je een jaar toe waarin al je Corona-stress wordt getackeld door Bekroonde Liefde!