Abraham

Ik heb Abraham gezien! Echt waar… Nee, ik ben de 50 nog niet gepasseerd, maar toch heb ik Abraham gezien. Twee keer zelfs!

Het is ruim een jaar geleden dat we met ons gezin voor het eerst in Wageningen waren. Tot dan toe was Wageningen een plaats waarvan ik wist dat ‘ie bestond, maar waar ik welgeteld één keer in mijn leven was geweest. Tijdens ons bezoekje, één jaar geleden, probeerden we een beeld te krijgen van de stad: willen we hier wonen?

We sloten de dag af met een wandeling op de Wageningse berg. Een prachtig stukje Wageningen, met een geweldig uitzicht. Toch lukte het ons op dat moment niet goed om ver vooruit te kijken. We zagen vooral beren op de weg. “Kunnen we dit? Alles wat vertrouwd is, achter ons laten? En op een wildvreemde plek opnieuw beginnen? Hoe krijgen we ooit huis, school, buurt, vriendjes, werk en kerk tegelijk weer zo goed voor elkaar?”

Toen ik een paar maanden later -voor de zoveelste keer- mijn twijfel bij God uitte, kreeg ik een bijzondere gedachte. Ik zag Abraham. In de Bijbel staat hoe God tegen Abraham zei “verlaat je land, verlaat je familie”. En nu zag ik Abraham. En ik voelde me met hem verbonden. Nee, ik hoefde niet mijn land en mijn familie achter te laten. En ik dacht ook niet dat Wageningen het beloofde land was. Maar ik voelde opeens de rust. Met God erbij kunnen we dit. Alles achter ons laten. En opnieuw begonnen. Hij heeft het al eens eerder gedaan.

En zo vertrokken we. Naar een onbekende stad. Met alleen een huis. En een school. Maar al snel volgde de klik met de buurt. Ontstonden er vriendschappen voor de kinderen. Kwam er een band met een nieuwe kerk. En kwam het werk van Timon -zonder van baan te wisselen- dichterbij huis dan we ooit hadden kunnen bedenken… Wageningen lijkt voor ons het beloofde land. Toch was ik bijna vergeten hoe God me destijds had gerustgesteld over de reis die we moesten gaan maken.

Tot vandaag. Vandaag maken we met elkaar een wandeling. Op de Wageningse berg. Is het echt meer dan een jaar geleden dat we op deze mooie plek zijn geweest? (Dat kan maar één ding betekenen: er zijn teveel mooie plekjes in Wageningen). Timon en ik genieten van het uitzicht. Maar we kijken ook terug. We weten nog goed hoe anders het een jaar geleden voelde. Hoe spannend. Wat een verschil met nu. We zijn nu zo ontspannen. En toch vergeten we te bedenken, Wie we daarvoor mogen bedanken…

Gelukkig is er nog de avond. Timon is op pad en ik heb een berg wasgoed van een hele week om op te vouwen. Tijdens die klus luister ik een podcast waarin dagelijks een bijbeltekst wordt overdacht. Ik doe dat veel te weinig en klik een willekeurige aflevering van een week geleden aan. De tekst gaat over Abraham. Hoe God tegen hem zei: “verlaat je land, verlaat je familie.” Ik kan niet anders dan glimlachen. Ik zie Abraham! Voor de tweede keer! En ik bedank God, dat Hij óók aan ons het bewijs heeft geleverd, dat Hij doet wat Hij belooft.

Als Timon ’s avonds laat thuis komt, vertel ik over de podcast. En over mijn dankbaarheid. Hij kijkt verrast op. “Ik heb net in de auto precies dezelfde podcast geluisterd!”. Timon wijst me er op, hoe in de podcast werd benadrukt, dat we soms kunnen denken dat we het zelf zijn, die bijbelteksten zoeken om ons verder te helpen. Maar dat het God is, die op zulke momenten tot ons spreekt. Mijn glimlach wordt nog groter.

Ik heb Abraham gezien.
En… ik heb God gehoord!