Mondkapje

–Vrijdagavond–
Mijn hart is zo zwaar vanavond. Ik zucht. En ik zucht nog dieper. Wat een gedoe. Ik heb net de mail van school gelezen. Oh ja, ik ben heel blij dat de scholen weer opengaan. Allereerst (en dat meen ik!) voor de kinderen. En in de tweede plaats ook voor mezelf. Zeker. Maar toch. Die mail. Die maakt mijn hart zwaar.

In de mail van school staat beschreven welke aanvullende maatregelen er worden genomen. Voor groep 7 en 8 geldt het advies dat de kinderen op de gang een mondkapje dragen. En omdat Levi en Jaël in een groep 5-8 zitten, geldt het advies bovendien niet alleen voor Levi, maar óók voor Jaël, die amper 8 jaar is. Een mondkapje. Ik zucht.

Ik was zo blij dat onze kinderen tot nu toe de dans ontsprongen. Dat alle Corona-maatregelen voor kinderen van 12 jaar en ouder waren. De aanwezigheid van Levi, Jaël, Juda en Abel telt niet mee op de “bezoek-teller”. Vriendjes en vriendinnetjes mogen gewoon komen spelen. Met een snottebel hoeven onze kinderen níet meteen naar de teststraat. Opa en oma krijgen gewoon een knuffel. En áls Levi en Jaël nog eens een keer meegaan naar de supermarkt, hoeven zij géén mondkapje op. Sommige mensen zullen het beangstigend vinden, dat er voor kinderen zo weinig restricties gelden. Maar mij geeft het juist het gevoel, dat ik Corona op die manier ver weg kan houden uit het leven van mijn kinderen.

Tot vandaag dus. Vanaf nu zit Corona elke dag in de jaszak van mijn kinderen. “Heb ik mijn mondkapje wel bij me? Check!” Vanaf nu is Corona elke ochtend, elke pauze en elke middag in beeld bij Levi en Jaël. “Oh wacht, ik moet mijn mondkapje nog even opzetten. Check!” Elke dag. Dat maakt mijn hart zwaar. En ik zucht.

-Zaterdagochtend-
“Levi en Jaël, luister even. Ik heb bericht van school gehad over de nieuwe regels, als de school weer opengaat. Eén daarvan is dat kinderen uit groep 7 en 8 het advies krijgen om een mondkapje te dragen als ze op de gang zijn. Het is niet verplicht, maar het is wél het advies.” Levi haalt zijn schouders op en zegt kordaat: “Oké, dan doe ik dat maar!” Jaël vliegt Levi liefdevol om de hals. “Levi, ik heb medelijden met je, maar…” Wacht even Jaël. Niet te snel. Ik leg Jaël uit dat de school het logisch vindt om voor de hele klas dezelfde regel te gebruiken. Jaël haalt haar schouders op. Ze glimlacht. “Oké, dan doe ik het ook!” Ik zucht. Dit keer opgelucht. Wat heb ik toch een stoere kinderen. Mijn hart voelt weer iets minder zwaar.

– Zaterdagmiddag-
Als Corona dan elke dag aanwezig moet zijn in het leven van mijn kinderen, dan op zijn minst op een fleurige manier. Ik zoek een patroontje op internet, haal de naaimachine uit de kast en laat Levi en Jaël wat leuke stofjes kiezen. In een mum van tijd heb ik voor allebei twee mondkapjes gemaakt. Met een zekere trots zetten ze er allebei één op. Ze passen perfect. Lachend maken we een foto.

En net als ik denk dat mijn hart eigenlijk niet meer zwaar hoeft te zijn, doet Levi die uitspraak, die de rest van de dag nagalmt in mijn hoofd en mijn hart.

“Ik vind het eigenlijk wel fijn, een mondkapje. Zo voel ik me tenminste veilig op de gang.”