Ruimte

Vroeger, toen ik nog de tijd nam om boeken te lezen, las ik graag romans van Barbara Voors. Eén thema keert altijd terug in haar boeken: vrouwen die te weinig ruimte in nemen. Nu ik al in geen tijden meer de rust vind om een boek te lezen, kom ik tot het inzicht: ik neem steeds minder ruimte in…

Ik denk dat moeders in het algemeen -en thuisblijfmoeders in het bijzonder- een groot talent hebben om zo min mogelijk ruimte in te nemen. Zelf ben ik er in elk geval ontzettend goed in. Mijn kinderen bepalen hoeveel ik slaap, hoeveel ik buiten ben en hoeveel ik beweeg. Als er iets te kiezen valt (taartjes, avondeten, spelletjes, of wat dan ook) pas ik me aan. Of ik neem wat er overblijft.. En als er niks overblijft, dan is dat óók goed…

Sinds ik ben gestopt met werken -en meer nog sinds de komst van Juda en Abel- neem ik niet meer elke dag een douche, was ik minder vaak mijn haar, trek ik minder vaak schone kleren aan en koop ik zelden of nooit meer nieuwe kleding. Want het neemt allemaal ruimte in. Ruimte in de toch al zo drukke ochtendspits, ruimte in de niet-meer-zo-grote-badkamer, ruimte in mijn soms wel erg lege portemonnee en ruimte in de overvolle wasmand.

Toen ik net voor de jaarwisseling op de weegschaal stond, zag ik dat ik zelfs in dát opzicht beduidend minder ruimte was gaan innemen. Abel drinkt me langzaam leeg. Het bracht me tot een goed voornemen voor 2021: meer ruimte innemen! Ik wist ook meteen waar ik zou gaan beginnen: ik wilde een nieuwe jas. De jas die ik nu heb, is weliswaar nog maar 4 jaar oud. Dat is bijzonder weinig in vergelijking met de rest van mijn garderobe. Maar het is echt een ik-wil-geen-ruimte-innemen-jas. Niet super warm. Niet super mooi. Eigenlijk net te groot. Maar wel lekker goedkoop. Er mistte één drukknoop aan een zakklep. Daar heb ik zelfs nog extra korting voor gekregen.

Maar nu wil ik een nieuwe jas. Ik wil geen warme jas. Ik wil geen waterafstotende jas. Ik wil geen jas met een mooi model. En ik wil geen jas met een mooie kleur. Nee, ik wil een warme, waterafstotende jas met een mooi model én een mooie kleur. Eerder ben ik niet tevreden. Stiekem speelt de prijs nog steeds een rol, máár… die mag er in elk geval niet toe leiden dat ik op één van de andere punten iets inlever.

Er volgt een lange, lange zoektocht. Soms vind ik een jas die aan al mijn eisen voldoet, maar toch echt wel véél te duur is. Ik kan mezelf niet helemaal verloochenen. Maar dan is ‘ie daar opeens. Net voordat de winterse week in Nederland start, vind ik hem. Met 50% korting nog steeds duurder dan ik ooit heb meegemaakt, maar dat maakt het juist extra stoer om te doen. Zie mij eens ruimte innemen! Op de dag dat de jas wordt bezorgd, regent het behoorlijk en waait er een koude wind. Vol verwachting trek ik mijn jas aan. Zou hij de test doorstaan?

Ik open de deur en mijn buurvrouw, die net bij haar voordeur staat, kijkt op. “Hé,” roept ze enthousiast, “heb je een nieuwe jas?” Ik begin voorzichtig te glimmen. “Wat een mooie kleur! En ook zo’n mooi model! Hij kleedt echt heel mooi af! Is hij ook waterdicht?!” Ze zucht jaloers. Ik voel hoe ik mijn rug recht. Hoe mijn lach breder wordt. Ik voel hoe ik ruimte inneem. En het voelt heerlijk!

Als ik weer terugkom van mijn tochtje door weer en wind en mijn jas aan de kapstok hang, kan ik maar één conclusie trekken. Deze jas komt helemaal tot zijn doel. Zélfs aan de kapstok neemt hij bijzonder veel ruimte in.