Wakker

Toen ik vanmorgen om 7:11u wakker werd, drong het tot me door. Er is een wonder gebeurd! Abel heeft doorgeslapen…

Of nou ja, doorgeslapen… Dat is misschien nog een beetje een groot woord. Van 3 tot 4 heeft hij behoorlijk liggen huilen. Maar… hij heeft de hele nacht geen borstvoeding gekregen. En hij leeft nog. Sterker nog, hij ligt vrolijk te kletsen in zijn bedje.

Het klinkt misschien gek, maar gebroken nachten wennen. Ze wennen zelfs zó, dat het soms moeilijk is, om in te zien, dat het helemaal nergens op slaat dat je al wéér je bed uit gaat om je kind te laten drinken. Toen ik twee maanden geleden op het consultatiebureau was voor het 7-maanden consult, vroeg ik het voorzichtig aan de arts: “Klopt het dat Abel inmiddels eigenlijk wel zou moeten kunnen doorslapen vanaf 23u?”

De arts was behoorlijk stellig. “Absoluut.” Sterker nog, eigenlijk hoefde ik ‘m ook niet wakker te maken om 23u. Hij zou gewoon van 19 tot 7 moeten kunnen slapen. En dat mijn lieve kleine schatje regelmatig om 23u, 2u én 5u wilde drinken, was niet omdat hij het nodig had, maar omdat hij er aan gewend was geraakt. Of, wat ze eigenlijk bedoelde: omdat hij verwend was geraakt. Die boodschap begreep ik wel.

De arts somde voor de zekerheid nog even het rijtje adviezen op, dat ik als volleerd moeder van 4 kinderen én afgestudeerd pedagoog natuurlijk van buiten ken (maar niet toepas):

1. Stop alleen met de nachtvoedingen als jij en je partner er allebei helemaal achter staan.
2. Ga, als je kind wakker wordt, even kort kijken of er niks mis is. Geef ‘m een aai over z’n bol en vertrek weer.
3. Negeer het huilen.
4. De eerste nacht zal je kind heel lang volhouden. Maar onthou: als je bijvoorbeeld na één uur alsnog toegeeft, zal hij de volgende nacht minstens één uur blijven huilen.

Eenmaal thuis wist ik dat ik nog niet klaar was voor deze aanpak. Ik dacht aan mijn drie andere kinderen, die wakker zouden worden. Ik dacht aan de buren, die ik te vriend wilde houden. En ik dacht aan dat arme schatje. Zou hij écht een hele nacht zonder melk kunnen?

Een paar nachten later werd Abel al anderhalf uur ná zijn ‘laatste voeding’ (een leuk woord voor de voeding van 23u, dat in mijn situatie eigenlijk nergens op slaat) weer wakker. Ik zag de tijd op de wekker en voelde dat ik een beetje boos werd. Jij kunt nog geen honger hebben! En plotseling wist ik het zeker. Ik weiger! Dat dit eigenlijk een te magere basis was voor ‘stap 1′ negeerde ik. Ik ging door naar stap 2, gaf Abel een aai over z’n bol en liep weer weg.

Anderhalf uur van huilen en aaitjes over de bol volgden. Ik dacht dat ik gek werd. Sterker nog. Ik wérd gek. Waarom was ik aan dit belachelijke plan begonnen? Waarom lag ik al anderhalf uur te luisteren naar het gekrijs van mijn kind, terwijl ik met 10 minuutjes borstvoeding weer van de ellende af had kunnen zijn? Getergd sjokte ik naar Abels kamer, liet het arme schatje drinken en dook snel mijn bed weer in. Om de rest van de nacht niet meer te kunnen slapen. De woorden van de arts echoden na in mijn hoofd. “Als je na een uur alsnog toegeeft, zal hij de volgend nacht minstens een uur blijven huilen.” Ik wist dat er maar één ding opzat: morgen moest ik gewoon weer direct reageren op Abels gehuil, zodat hij deze les héél snel weer zou vergeten.

Inmiddels zijn we 2 maanden verder. Mijn energiepeil daalt nog elke dag een beetje en het kleine mannetje groeit onverstoorbaar door. Gisterochtend wist ik het opeens weer heel zeker: ik moet hier een einde aan maken. Dit keer nam ik een hele dag de tijd om me mentaal en praktisch voor te bereiden op de nacht. Samen met Timon nam ik ’s avonds alle stappen van onze tactiek nog eens door. En we wisten het zeker: het gaat ons lukken!

Nu ik om 7:11u wakker word, ben ik helemaal euforisch: het is gelukt, het is gelukt! Oké, Abel heeft een uur gehuild, maar we hebben niet toegegeven. Hij is weer in slaap gevallen. Dit is het begin van het einde van de nachtvoedingen!

Wie nu denkt dat ik vannacht lekker heb geslapen, die heeft het mis. Toen Abel na een uur huilen en jammeren in slaap viel, heb ik nog tijden wakker gelegen. Eerst omdat ik echt heel erg zeker wilde weten dat ik niks meer hoorde. Vervolgens van enthousiasme omdat ik inderdaad niks hoorde. Daarna omdat ik in gedachten de arts van het consultatiebureau zelfvoldaan vertelde dat ik dus wél kan opvoeden. En tenslotte lag ik dodelijk vermoeid wakker van spijt en zelfverwijt: “waarom heb ik dit niet veel eerder gedaan?!“