Contactonderzoek

Ik zit met mijn handen in het haar… Waar moet ik beginnen met mijn bron- en contactonderzoek? Alle zes zijn we besmet! Alle zes! Ik krab mezelf nog eens achter de oren en maak een lijstje van mensen die ik moet informeren.

De waarheid is soms behoorlijk verpletterend. Alle zes besmet! Nee, het was niet de GGD die ons informeerde over deze besmetting. Met een kam en een keukenrolpapiertje in de wasbak kon ik deze test prima zelf uitvoeren. We hebben luizen. Alle zes. Bah.

Ik kan mezelf wel voor mijn kop krabb… euh, slaan, dat ik dit niet eerder heb doorgehad. Twee weken geleden nog, zag ik een paar beestjes in het haar van Juda. Ik was meteen alert. Maar toen ik ze uit zijn haar plukte, dacht ik te zien dat de beestjes vleugels hadden. En luizen hebben geen vleugels. “Waarschijnlijk waren het gewoon vliegjes uit een struik in de speeltuin.” Geen reden om de luizenkam te pakken dus.

Ook de jeuk die ik sinds een dag of 4 zelf op mijn hoofd voel, heeft me niet verontrust. Geen haar op mijn hoofd, die aan luizen dacht. “Waarschijnlijk heb ik mijn haar de laatste keer niet goed gewassen, of de shampoo niet goed uitgespoeld. De jeuk zal met de volgende wasbeurt wel weer verdwijnen.” Maar nadat ik mijn haar vandaag weer gewassen had, werd de jeuk niet minder, alleen maar erger.

Om het zekere voor het onzekere te nemen, pakte ik de luizenkam en een keukenrolpapiertje. En nu is daar die jeukende waarheid: we hebben luizen. Alle zes.

Inmiddels zijn er afkruislijstjes gemaakt voor wie-er-vandaag-al-gekamd-is (want hoe hou ik anders het overzicht?!). Er is een sticker-schema voor Juda (die anders vast niet de noodzaak ziet, om twee weken mee te werken). De haren van Levi en Jaël zijn in een coupe-kort geknipt (want lange gel-kuifen en klit-krullen maken het kammen extra vervelend). Het enige dat ik nu nog moet doen, is ons netwerk informeren.

En daar komt dan toch het nut van Corona en de anderhalve-meter-samenleving tevoorschijn. Want als ik goed nadenk, valt het best mee, wie we allemaal besmet kunnen hebben. Opa en oma hebben vorige week een knuffel van de kinderen gekregen (luizen wachten denk ik niet 15 minuten voordat ze een ander besmetten). Ons buurmeisje komt vaak bij ons op de trampoline springen (kunnen luizen tijdens een salto gelanceerd worden?). De kinderen van de peuterschool lopen een reële kans op besmetting (maar stiekem denk ik dat we de luizen langs die weg hebben gekregen, dus daar maak ik me niet zo’n zorgen om). En tenslotte zullen er een paar kinderen op school zijn, die risico lopen besmet te zijn. Maar dankzij de vaste tafelgroepjes, looproutes en samenwerkmaatjes, zullen de besmettingen op school tot het minimum beperkt blijven.

Zo beschouwd is de luizenpandemie in huize Sies vooral een goed teken. Thuis hoeven we immers geen afstand tot elkaar te bewaren en proberen we al het gebrek aan nabijheid en fysiek contact enigszins te compenseren! Als één van ons dan géén luizen had gehad, had ik pas écht een reden om me achter de oren te krabben…