Scoren

De oranje kleding is aangetrokken. Tattoos van AH (ont)sieren de armen en voorhoofden van Levi en Jaël. Een pot met rood-wit-blauwe snoepjes (voor als we scoren) staat binnen handbereik. Ja, huize Sies is helemaal klaar voor dit EK.

Afgelopen maandag was de allereerste wedstrijd-op-een-eindtoernooi van het Nederlands elftal die Levi en Jaël mochten kijken. De wedstrijd was geweldig. De bak met snoep ging bijna leeg, zoveel werd er gescoord. Maar vandaag is het andere koek.

Terwijl mijn kinderen voetbal kijken, kijk ik naar hen. En ik denk terug aan hoe ik zelf vroeger naar dit soort wedstrijden keek. Ook ík was te zenuwachtig om rustig op de bank te blijven zitten. Ook ík voorzag elke bal die door de tegenpartij werd onderschept van nutteloze analyse en commentaar. En ook ík durfde niet naar de wc te gaan, omdat ik overtuigd was dat er precíes op dat moment gescoord zou worden. Pas tegen het einde van de wedstrijd ging ik tóch. Om Nederland de kans te geven het beslissende doelpunt te maken…

Maar dat was vroeger. En dit is nu. Nederland krijgt een rode kaart. Ik hoor de boosheid en de tranen in de stem van Levi en ik voel met hem mee. Als Jaël tijdens een drinkpauze verontwaardigd zegt: “Nou scheids, dan kun je nu even je excuses gaan aanbieden!” lijkt het of ik mezelf hoor praten.

En dan scoort Tsjechië het eerste doelpunt. Levi en Jaël vergeten dat ze óók bij een tegendoelpunt een snoepje mogen. De stemming slaat om. De paniek slaat toe. Ik voel hoe ik straks nodig ben om twee kinderen te troosten. Om tranen te drogen. En om uit te leggen dat het allemaal maar een spelletje is.

Maar eerst moet ik nog iets belangrijkers doen. Het is in het belang van het hele land. Tien minuten voor het einde van de wedstrijd ga ik snel naar boven om Abel in bed te leggen. Want als ik nou maar zorg dat ik niet kijk, dan zal Nederland toch wel scoren?