Onzichtbaar

“Heer, maak me onzichtbaar!”

Tijdens ons bezoek aan het Corrie ten Boom Huis in Haarlem, krijgen Levi, Jaël en ik een aantal indrukwekkende verhalen te horen. Eén daarvan gaat over het moment waarop Corrie en haar zus in kamp Ravensbrück arriveren en Corrie een wollen vest voor haar zus en een Bijbel probeert mee te smokkelen onder haar kampjurk. Terwijl ze in een lange rij vrouwen staat, die stuk voor stuk gefouilleerd worden, bidt ze: “Heer maak me onzichtbaar”. De vrouw voor haar wordt -net als iedereen- gefouilleerd en moet een meegesmokkeld vest inleveren. Maar op het moment dat Corrie voor de kampbewakers staat, is het alsof ze haar niet zien. Ze mag doorlopen. Haar zus -direct achter haar- wordt wél weer gefouilleerd.

Onder de indruk van alle verhalen komen we thuis. ’s Avonds als de kinderen in bed liggen, ben ik er in mijn hoofd nog steeds mee bezig. Maar ik moet ook dóór. Want morgen is er weer een dag. Een dag die voorbereiding vraagt. Want om 9u stappen Jaël en ik in de auto naar een manege in de buurt van ons vakantiehuis. We gaan een heuse buitenrit maken. Voor beginners. Jaël is er al weken vol van.

De weersvoorspellingen voor morgenochtend blijken belabberd. Precies op de tijd van onze rit wordt er héél véél regen verwacht. Ik baal enorm. Ik baal dat het hoogtepunt van de vakantie van Jaël compleet in het water gaat vallen. En ik baal dat ik geen regenkleding voor haar heb meegenomen. Ik doorzoek ons hele goed-georganiseerde-vakantie-oppas-huis. Maar de echte bewoners hebben (zo slim!) hun regenpakken meegenomen. Ik speur Marktplaats af. Ik app zelfs een oud collega die ook in Haarlem woont, maar krijg niet direct reactie.

Ten einde raad fiets ik om kwart voor 10 ’s avonds naar Albert Heijn in de hoop dat daar poncho’s te koop zijn. Als ik -zonder poncho’s- terug fiets dringt het tot me door. Waarom bid ik niet? Net als Corrie? Waarom durf ik God niet te vragen of hij de regen naast ons wil laten vallen? Twijfel ik aan Zijn grootheid? De nauwkeurige online uur-voor-uur-voorspellingen kunnen zo dwingend en definitief lijken. Maar uiteindelijk is het God die de regen maakt en niet de meteorologen bij Weeronline, toch?

Oh, ik weet het wel. Het gebed van Corrie werd in héél andere omstandigheden gebeden dan dat van mij. Maar toevallig heb ik óók net ergens gelezen dat we ons geloof niet moeten bewaren voor de Grote Omstandigheden in het Leven, maar juíst in het alledaagse mogen oefenen. Zou dit niet het uitgelezen moment zijn?

Het is 9u ’s ochtends. In de stromende regen (mét een regenjas van een oud-collega die tóch nog reageerde) rijden we naar de manege. In stilte bid ik. Steeds opnieuw. “Heer laat de regendruppels naast ons vallen!” Ik bid het niet omdat ik niet nat wil worden. Ik bid omdat ik Jaël een fantastische ervaring gun. En omdat ik mijn geloof graag wil trainen. Als we om 11 uur met onze paarden de manege weer bereiken, heeft Jaël een uur lang genoten van haar eerste buitenrit. En ik? Ik heb genoten van Jaël, van de regen die onzichtbaar was én van God die zo zichtbaar was!