Uitnodiging

Ik open mijn mailbox en daar staat ie zomaar. Een uitnodiging. Voor een feestje. In Wageningen.

Toen ik rond mijn eigen verjaardag een mysterieuze uitnodiging voor een verrassingsfeestje kreeg, gaf me dat -naast heel veel plezier- ook een verdrietig gevoel. Ik werd met mijn neus op de feiten gedrukt dat er nog (bijna) niemand in Wageningen wist wanneer ik jarig was. Laat staan dat er iemand een plan zou bedenken om mij te verrassen.

Waar de kinderen op school dagelijks andere kinderen ontmoeten en langzaam maar zeker vrienden maken, is dat voor mij toch anders. Al helemaal in Corona-tijd. De kerk -waar ik normaal gesproken ongetwijfeld vrienden zou kunnen maken- is het hele jaar alleen online samengekomen. Ik doe mijn best om op andere manieren toch wat mensen uit de buurt en de kerk te leren kennen, maar het resultaat is nog niet overweldigend.

Tot vandaag dus. Ik heb een uitnodiging. Voor een feestje. Van een vrouw uit de kerk die ik regelmatig even spreek als we tegelijkertijd op de markt zijn. Even voel ik weer hoe leuk het vroeger was om uitgenodigd te worden voor een kinderfeestje. En ook hoe belangrijk dat was als kind. Dat wel-of-niet-worden-uitgenodigd iets zei over je populariteit. Bof ik even dat ik nu ben uitgenodigd!

Vol enthousiasme app ik naar de bewuste persoon: “Ik kom graag langs!” Ze reageert direct: “Leuk leuk! Ik vond het leuk om je uit te nodigen, ook al zijn we nog nooit bij elkaar thuis geweest. Ik heb toch het idee dat ik je al een beetje ken en het is ook een leuke intro voor jou met andere dames.” Grappend reageer ik: “Leuk dat je aan me hebt gedacht. Je bent één van mijn beste Wageningse vriendinnen ;-)”

Ik leg mijn telefoon lachend weg. Wat lief dat ze me heeft uitgenodigd. Precies om wat ze zegt: zo leer ik ook weer andere mensen kennen. En om er voor te zorgen dat andere mensen mij leren kennen én om de kans op nieuwe vrienden zo groot mogelijk te maken, zet ik mijn geheime wapen in. Ik pak mijn telefoon weer op en app: “Zal ik voor taartjes zorgen?”