Op eigen benen

Geachte meneer/mevrouw,

Het is al weer bijna twee jaar geleden dat ik mij aanmeldde voor uw onderzoek naar het stressniveau bij gezinnen met 3 en gezinnen met 4 kinderen. Tsjonge jonge, wat is de tijd gevlogen.

Excuses dat ik niet eerder op al uw vragenlijsten en herinneringsmails heb gereageerd. Hoe zal ik het zeggen? Het schoot er een beetje bij in.

Een gezin met 4 kinderen is -eerlijk is eerlijk- niet niks. Er is altijd wel een was te doen. Er is altijd wel een ruzie te sussen. Er is altijd wel een kind dat geen zin heeft in het eten. En er is altijd wel een kind dat óf ’s avonds niet kan slapen, óf midden in de nacht wakker wordt, óf ’s ochtends voor dag en dauw weer om aandacht roept. (En als ik pech heb, is het niet of/of/of, maar en/en/en…)

Voordat u uw conclusies gaat trekken, wil ik natuurlijk ook de andere kant van de medaille nog laten zien. Want die is er zeker.

Zo is het écht waar dat mijn kinderen meer dan ooit met elkaar spelen. Er is altijd wel een match te maken. En naast een kind dat het eten níet lust, is er eigenlijk ook altijd een kind dat het eten juist héél erg lekker vindt (heeft dat niet iets met kansverdeling te maken?). Mijn kinderen zijn zonder twijfel vroeger zelfstandig dan hun leeftijdsgenootjes. Met 4 kinderen kun je als moeder gewoonweg niet áltijd meefietsen naar school, sport, muziekles en speelafspraakjes. En eigenlijk vind ik het alleen maar heel goed, knap en gezond dat Levi en Jaël veilig en zelfstandig door de stad fietsen! Ook leren mijn kinderen ongetwijfeld meer dan gemiddeld om voor elkaar te zorgen. Soms geeft me dat een schuldgevoel: profiteer ik van mijn kinderen, als ik even snel de was ophang, terwijl zij op elkaar letten? Wat me op die momenten helpt, is de herinnering aan mijn eigen jeugd. Ik heb héél véél tijd doorgebracht met mijn 9 jaar jongere zusje. Ik vond en vind dat geweldig. En mijn zusje met mij.

Toch vloog het me enkele maanden geleden aan. Ik realiseerde me dat mijn oudste kind nu 10 is en -als hij zich enigszins gemiddeld zal blijven ontwikkelen- waarschijnlijk over nog eens 10 jaar uit huis zal gaan. Ik realiseerde me echter óók dat de jongste nu nog maar 1 is. En dat ik over 10 jaar dus nóg eens 10 jaar te gaan heb.

Ik zat zogezegd niet in een mid-life-crisis, maar in een one-third-life-crisis. Ik had nog maar een derde van het ouderschap gehad! En ik was nu al zo moe… Ik verlangde hartstochtelijk naar het moment dat al mijn kinderen op eigen benen zouden staan.

Gelukkig kwam de vakantie. Vakantie is altijd druk. En hard werken. Maar vakantie is tóch óók rustig. Met meer tijd en aandacht voor mijn kinderen. Abel leerde zijn eerste woordjes. Hij zegt mama. Dat is niet alleen heel vertederend, maar ook zó veel fijner om ’s ochtends mee wakker te worden, dan met gehuil. Hij zegt ook “tkn”. Dat betekent “bedankt”. Weet u toevallig of dat kan betekenen dat hij dyslectisch is? Ach ja, voor nu vind ik het vooral héél fijn dat in elk geval één van mijn 4 kinderen nog dankbaar is.

De grootste ontwikkeling is echter dat Abel heeft leren lopen. Als ik me door de kamer beweeg, hoeft mijn aanhankelijke mannetje niet meer te huilen omdat ik weg ga, maar kan hij zelf achter me aan komen. De zeurende pijn in mijn rechterarm en -schouder verdwijnt langzaam naar de achtergrond. Dat betekent misschien dat ik op termijn naar een sportschool zal moeten voor gewicht-hef-oefeningen, maar voor nu is het wel even best.

En zo, beste meneer/mevrouw de onderzoeker, lijkt de one-third-life-crisis toch wel mee te vallen. Hoe het met moeders van 3 kinderen gaat, weet ik niet. Maar waar ik als moeder van 4 kinderen kort geleden dacht dat het nog 20 jaar zou duren voordat ik weer enigszins zou kunnen ontspannen, daar is dat moment onverwacht snel aangebroken. Want alle 4 mijn kinderen kunnen op eigen benen staan!

Met vriendelijke groet, Gewoon Irene

P.S. Kan ik er van uitgaan dat bovenstaand verslag méér zegt dan al die vragenlijsten die nog op mij liggen te wachten? Scheelt weer tijd!