Kou

Het is het land waar ik drie zomervakanties en drie kerstvakanties heb doorgebracht. Het land waar ik Timon écht leerde kennen en het vonkje over sloeg. Het is het land waar Timon mij op zijn knieën ten huwelijk vroeg. Het is het land waar een stukje van mijn hart ligt: Oekraïne.

En terwijl Oekraïne brandt en huilt, huil ik een beetje mee. Wat een drama. Wat een walgelijk machtsvertoon van Poetin. “Ik heb zin om naar Moskou te reizen en die vent recht in zijn gezicht te vertellen wat een … hij is,” bries ik tegen Timon. Ik realiseer me dat ik wel eens betere plannen heb gehad.

Toch blijft het aan me knagen. Wat kunnen we in Europa doen? We laten ons intimideren door de angst voor een kernoorlog. En dat is misschien wel terecht. Maar we zijn ook terughoudend in sancties omdat Rusland ons voorziet van warmte en eten. En we moeten zelf natuurlijk niet teveel lijden onder de hulp aan Oekraïne. Intussen stijgt de gasprijs door alle onrust alleen maar verder en verdient Rusland dik aan ons.

“Ik zou willen dat we van het gas af waren,” is mijn volgende verzuchting naar Timon. “Hadden we ons huis maar eerder geïsoleerd. Hadden we ons schaduwrijke dak maar volgelegd met zonnepanelen. Hadden we maar…”

Dan weet ik wat me te doen staat. Het is maar een klein stapje. Maar als alle Europeanen hem zetten, is hij misschien groter dan ik me kan voorstellen. Ik ga mijn kachel nóg weer wat lager zetten. Dit keer niet omdat ik hart heb voor het klimaat. En dit keer ook niet omdat ik bang ben voor mijn hoge gasrekening. Dit keer zet ik mijn kachel nog wat lager, omdat ik de Oekraïners niet in de kou wil laten staan.

Om het zelf warm te houden in mijn veilige, rustige huis, zal ik mijn fleecevest aantrekken. Een fleecevest met toepasselijke kleuren. Blauw en geel.